#รักร้ายKT ตอนที่27

ปัง!

เฮือกกกก!!!

ร่างบางสะดุ้งเฮือกตกใจยามเมื่อได้ยินเสียงประตูที่ถูกเปิดออก หันไปมองทางร่างสูงที่เดินโงนเงนเข้ามาภายในสีหน้าและท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปนั่นทำให้จื่อเทารู้สึกฉงน คุณชายใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาพราวนั่งอยู่บนที่นอนนุ่ม ยามเมื่อเห็นอี้ฟานความโกรธก็เข้าครอบงำจิตใจบึ้งตึงขึ้นมาในทันที...

"ท่านกลับมาแล้วหรือ" เอ่ยถามน้ำเสียงสั่นพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ อาศัยความมืดคิดว่าอี้ฟานอาจมองไม่เห็น มองร่างสูงที่ปิดประตูห้องและลงกลอนเอาไว้ ท่าทางที่ขึงขังและแปลกประหลาดนั่น จื่อเทาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดอี้ฟานจึงมาหาเขาทั้งๆที่ก่อนหน้ากำลังนัวเนียอยู่กับชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่หรือ

"จื่อเทา..." น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกเดินเขามาหาคุณชาย ทิ้งตัวฟุบลงเคียงข้างแล้วจับมือเรียวเอาไว้แน่น ร่างกายสั่นสะท้านพยายามควบคุมอารมณ์ ทว่าร่างกายกลับร้อนรนจนเหงื่อชุ่มกาย

"ท่านเป็นอะไรไป" ย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความฉงนสงสัย ตั้งท่าจะลุกขึ้นไปจุดเทียนกลับถูกฝ่ามือหนาคว้าข้อมือเอาไว้หมับ! หันไปทางอี้ฟานที่ยันกายมองเขาด้วยสีหน้าที่ขรึม รู้สึกใจไม่ดียามเมื่อเห็นประกายแววตาในความมืดสลัว...

"เจ้าร้องไห้หรือ" เอ่ยถามเสียงแหบแห้ง  เอ่ยถามคุณชายยามเมื่อยกฝ่ามือสัมผัสไปตามพวงแก้มที่เปียกชื้นไปตามใบหน้า  นิ่งเงียบดวงตาฉ่ำเยิ้มมองใบหน้าหวาน จื่อเทาย่นคิ้วเขาหากันเบือนใบหน้าหนีสัมผัสของอี้ฟานแล้วเอ่ย

"ข้าเปล่า ท่านนั่นล่ะที่ไปทำอะไรมา ถึงได้มีกลิ่นสุรามากถึงเพียงนี้"  กระตุกยิ้มยามเมื่อได้ยินคำถามที่ห้วนของคุณชาย เชยคางให้จื่อเทาหันกลับมามองแล้วยกยิ้ม โน้มใบหน้าเพื่อประทับจุมพิตผะแผ่วทว่าคุณชายกลับผลักอี้ฟานออกไปสุดแรง!

ผลักกกก!!!!

อกแกร่งสะเทือนเพียงน้อยแล้วมองจื่อเทาที่นั่งถลึงตาใส่ ใบหน้าที่ดื้อรั้นฉายแววความโกรธออกมา เอ่ยเสียงทุ้มหนักว่า

"อย่าเอาตัวสกปรกของเจ้ามาแตะต้องตัวข้า!" เสมือนเอาอะไรบางอย่างมาทุบศีรษะของอี้ฟานสุดแรง ถ้อยคำที่ดูก้าวร้าวนั่น! ราวกับว่าคุณชายที่ดื้อรั้นคนเดิมกำลังกลับมา กระตุกยิ้มที่มุมปากเอ่ยถามเสียงทุ้มต่ำ

"เหตุใดเจ้าถึงก้าวร้าวกับข้าเช่นนี้ ทั้งที่ๆเจ้าคือลูกแมวที่แสนดีของข้า"

เพี๊ยะ!!!!

แรงตบที่ฝ่ามือบ่งบอกถึงความต่อต้าน ใบหน้าของอี้ฟานถมึงทึงแลน่ากลัวจ้องคุณชายผ่านทางความมืด สีหน้าที่ดื้อรั้นหลั่งน้ำตาเอ่ยออกมาเสียงดุดันว่า

"ข้าไม่ได้เป็นลูกแมวของใคร และข้า... จะไม่มีวันให้เจ้าแตะต้องตัวข้าอีก!"

เหยียดยิ้มให้กับท่าทางที่เกรี้ยวกราดของคุณชายแววตาที่สะท้อนแสงแลดูรังเกียจเขาอย่างสุดซึ้ง เพราะอะไรกันเล่าที่ทำให้ลูกแมวน้อยของข้าดื้อดึงถึงเพียงนี้ คุณชายที่ชอบอ้อนเขาหายไปไหนกัน ค่อยๆขยับกายเข้าไปหาทว่าคุณชายกลับถอยหนี

ตั้งท่าจะกระโดดลงไปจากเตียงแต่กลับถูกฝ่ามือหนาคว้าหมับ! และเหวี่ยงกลับไปยังเตียงนุ่ม ขัดขืนด้วยพละกำลังอย่างสุดแรงเงื้อมมือที่จะชกอี้ฟานกลับถูกฝ่ามือหนาขัดขวาง ดวงตาเบิกโพลงถลึงตาใส่อี้ฟานที่ยกยิ้มท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอดผ่าน...

"ดูท่า... ลูกแมวของข้าจะพยศขึ้นมาอีกแล้ว เห็นทีข้าคงต้องสอนสั่งสอนเจ้าใหม่จะได้หลาบจำ!"

"ไม่!" หลับตาแน่นหลบหนีใบหน้าคมที่โน้มเข้าหา ดิ้นพล่านภายใต้ร่างแกร่งที่มีพละกำลังที่มากกว่าเขา แม้ว่าจื่อเทาจะแข็งแรงดีแล้ว แต่ก็ไม่อาจฝืนแรงเสน่หาจากอี้ฟานได้ ยามเมื่อร่างกายต้องการก็ยิ่งหน้ามืดตามัวไม่รับฟังสิ่งใด ยิ่งคุณชายขัดขืนก็ยิ่งกระทำรุนแรง...

โน้มใบหน้ากดจูบดูดเม้มคุณชายที่ต่อต้าน ยามเมื่อฟันคมกัดเข้าไปที่เรียวลิ้นเพื่อขัดขืน กึก! รีบผละออกมาด้วยความเรียว มือเรียวของคุณชายฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของอี้ฟาน เพี๊ยะ!!!  จนหน้าหัน

หอบหายใจหนักด้วยความหวาดกลัว หลั่งน้ำตาออกมาอย่างช้าๆทอดมองใบหน้าคมดุที่กระทบแสงจันทร์ขึ้นริ้วเป็นรูปฝ่ามือ แววตาที่เลือดเย็นค่อยๆหันใบหน้ามาหาอย่างช้าๆ ราวกับพยัคฆ์ร้ายที่เยื้องย่างจ้องจะตระคลุบเหยื่อ

กระตุกยิ้มเย็นชาแทบเชือดเฉือน หมดสิ้นความรู้สึกรักที่เคยมีต่ออี้ฟาน...

"ไม่!" มือหนาคว้าข้อมือเรียวทั้งสองข้างที่พยายามดิ้นหนียกขึ้นเหนือศีรษะ ภาพอันโหดร้ายกำลังหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ผ้าม่านผืนบางถูกกระตุกและตรึงข้อมือไม่ให้คุณชายดิ้นพล่าน หยาดน้ำตารวยรินไม่ขาดสาย เสียใจในยามที่อี้ฟานกำลังทรยศ...

"ฮึกฮือ..."

เจ็บ... ข้าเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน...

ยามเมื่อใบหน้าคมประทับจูบที่ริมฝีปากผะแผ่ว ปลอบประโลมคุณชายที่กำลังร่ำไห้และหวาดกลัว  เรียวลิ้นคอยรุกล้ำริมฝีปากหวานคละคลุ้งด้วยกลิ่นอายของเลือดปร่า มือหนาล้วงเข้าไปในสาบเสื้อลูบไปตามร่างกายของคุณชายที่ถอนสะอื้น ยามเมื่อได้สัมผัสความนุ่มลื่นดุจขนแมวก็ยิ่งหน้ามืดตามัว กระชากเสื้อผ้าอย่างร้องรนจนฉีกขาด พร้อมๆกับหัวใจของคุณชายที่ขาดสะบั้น หลั่งน้ำตาอ้อนวอนขอความอ่อนโยน ทว่าอี้ฟานกลับไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว...

"ฮึก ย่ะ อย่า..."  หวาดกลัวยามเมื่อใบหน้าคมโน้มเข้าหา ซุกไซร้ซอกคอไปตามแผ่นอกเนียน ขบจูบดูดเม้มราวกับกัดกินจื่อเทาไปทั้งร่างโน้มใบหน้าขบจูบดูดเม้มอย่างหิวกระหาย เสียงจวบจาบในยามที่กลืนกิน ไร้ความอ่อนโยนและปราณี บดขยี้ให้มันแหลกละเอียดไปตามห้วงอารมณ์ที่กำลังปะทุ ร่างบางเปล่าเปลือยนอนกายสั่น หลั่งรินน้ำตาหวาดกลัวปีศาจร้ายที่อยู่ตรงหน้ากำลังทาบทับลงมาไร้ซึ่งความปราณี

"ฮึกฮือออ...."

ท่อนขาเรียวถูกยกขึ้น จื่อเทาเบิกดวงตาด้วยความตกใจเมื่ออี้ฟานช่างรีบร้อน ร้องคราง "ยะ อย่า" แต่ทว่าอี้ฟานไม่กลับฟัง ไม่มีแม้แต่จะปลุกเร้าร่างกายให้คล้อยตาม ร่างกายดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ

"อ่ะ อ๊า!" ร้องระงมเสียงหวานราวรู้สึกเจ็บเสียดไปตามช่วงล่าง เมื่อแก่นกายที่แข็งขืนแทรกกายเข้ามา บดขยี้ร่างบางให้อ่อนยวบ เจ็บร้าวไปตามสะโพกมน ความรู้สึกแตกละเอียดแทบเป็นผุยผงยามเมื่อ ท่อนแกร่งกระแทกเข้ามาไม่ปราณี

กึก!

"อะ  โอ้ย!" รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดช่วงล่างที่ฉีกขาด ความอุ่นของสายเลือดที่ชโลมความเจ็บปวด เจ็บ... จื่อเทาเจ็บทั้งกายและจิตใจ อี้ฟานกำลังจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น!

"อือจื่อเทา..." ร้องครางยามเมื่อตนรู้สึกดีเมื่อท่อนแกร่งซุกกายเข้ากับช่องทางที่อบอุ่น เคลิบเคลิ้มและรู้สึกกระสันไปตามร่างกาย โน้มใบหน้าเข้าหาคุณชายกดจูบดูดซับน้ำตาของความเจ็บปวดนั่น กอดร่างบางอันสั่นสะท้านจวนเจียนแตกดับ  ไล่ริมฝีปากไปตามใบหน้าหวาน กดจูบดูดเม้มริมฝีปากบาง ร้อนแรงและรู้สึกกระสันที่สุดเท่าที่เคยลิ้มลอง

"ฮื่อ! ฮื่อ!"

ครางในลำคอดวงตาเบิกโพลงยามเมื่อถูกครอบครองโดยเรียวลิ้นที่หนักหน่วง ยามเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนขยับเชื่องช้าก็ยิ่งดิ้นพล่านด้วยความปวด ยามเมื่อจังหวะรักเร่าร้อนและหนักหน่วงเร่งจะหวะกระแทกกระทั้นไร้ความปราณี ร่างกายบิดเร้ายกสะโพกไปตามแรงของฝ่ามือหนาที่ช้อนขึ้น สวนทางเข้ามาภายในไม่บันยะบันยัง ร่างกายจวนเจียนแตกระเอียด รู้สึกกระสันไปตามร่างกายสับสนปนเปกับความเจ็บระคนความวาบหวิว  ยามเมื่อกระแทกเข้ามาภายในส่งเสียงเนื้อหนังที่กระทบเข้าหากันสวบสาบ จื่อเทาหลับตาแน่นกัดฟัน ยับยั้งความเจ็บที่ปวดร้าวไปตามสะโพกมน มือเรียวดึงฉุดผ้าม่านที่ตรึงร่างไว้ราวกับว่ามันคือสิ่งเดียวที่จะบรรเทาความเจ็บปวดได้ในเวลานี้ น้ำตาปริ่มเคล้าคลอมองอี้ฟานที่หลงระเริงไปกับห้วงอารมณ์แต่เพียงผู้เดียว...

นั่นใครกันที่ข้าเห็น... คนๆนั้นไม่ใช่พี่อี้ฟาน แต่เป็นอี้ฟานคนเลว!

"ฮึก อะ อ๊า!!!" ร้องเสียงระงมหวานและหลับตาแน่นยามเมื่อมือแกร่งบีบคลึงด้วยความแรง ร่างกายบิดเร้าเข็งขืนยามเมื่อถูกกระตุ้นไปด้วย เสียงกระทบของแก่นกายเข้าหา พรึบพรับ! จนน่าฟัง  อี้ฟานกระตุยิ้มที่มุมปากด้วยสีหน้าที่กรุ้มกริ่มยามเมื่อเห็นร่างกายที่บิดเร้าของคุณชาย โน้มตัวเข้าหาร่างบางจูบประทับเปลือกตาสวยที่ฉ่ำเยิ้ม ดวงตาสวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย สติเริ่มขาดห้วงเรือนลาง เจ็บระบมไปทั้งกายและจิตใจ ยังคงกระหน่ำซ้ำเติมขยับสะโพกมนให้ขาดสะบัดไปตามแรงที่ถาโถม...

"อืม..." ครางในลำคอเสียงทุ้มจูบซับน้ำตาหวาน ปลดเปลื้องออกจากพันธนาการช้อนร่างของคุณชายที่อ่อนเปลี้ยขึ้นมา มองแววตาที่ฉ่ำเยิ้ม "จื่อเทา... พี่รักเจ้า"

หลับตาลงด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสยามเมื่อได้ฟังในสิ่งที่อี้ฟานเอ่ย สติที่ขาดห้วงลงไปขยับร่างกายในยามที่อี้ฟานควบคุม ปล่อยให้อี้ฟานหลงระเริงไปกับร่างกายของเขา ปล่อยให้อี้ฟานลิ้มรสความสุขจนหนำใจ   จื่อเทาเจ็บ.... เจ็บเกินกว่าที่จะรับรู้สิ่งอื่นใดแล้ว

ยามเมื่อร่างกายจวนเจียนแทบระเบิด ร่างบางยึดไหล่แกร่งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว สบตาอี้ฟานที่ฉ่ำเยิ้มสติขาดห้วงยกยิ้มให้แก่เขา...

รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั่น... จื่อเทาแทบอยากจะหลั่งน้ำตา นิ่วหน้าและบิดเร้าร่างกายยามเมื่อฝ่ามือหนาสัมผัสแก่นกายที่แข็งขืน บีบคลึงลูบเร้ายกสะโพกมนขึ้นลงในจังหวะที่ร้อนแรง ยามเมื่อร่างกายจวนเจียนแทบระเบิด คุณชายก็ยิ่งเสียววาบไปตามท้องน้อยไล่ไปถึงทรวงอก รูขุมขนตั้งชันไปทุกอณูนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดยามเมื่อร่างกายจวบเจียนจะระเบิดออกมา

"ฮือ... พี่อี้ฟาน อ่ะอ๊า!!!" เสียงระงมหวานที่ร้องยามเมื่อถึงจุดขีดสุดของร่างกาย ร้องครางกระเส่าแทบหมดแรงในยามที่ปลดปล่อยมันออกมา ตามมาด้วยท่อนแกร่งที่บีบเกร็งความอุ่นที่พุ่งเข้ามาภายในๆพร้อมกับกระตุกกายถึงสองที...

เหนื่อย...

ร่างกายอ่อนล้าเพลียแรงและหวังให้บทเพลงรักที่เจ็บปวดนี่สูญสิ้น ทิ้งร่างลงบนไหล่แกร่งที่หอบหายใจนัก ดวงตาหนักอึ้งจนไม่อาจลืมตาขึ้นได้ แต่ทว่ามันไม่จบเพียงแค่นั้น...

"อ๊ะ!"  ร้องด้วยความตกใจยามเมื่ออี้ฟานทิ้งตัวเขาไปบนที่นอนนุ่มจนแก่นกายที่แข็งขืนสวนเข้ามาจนสุดแรงและรู้สึกเสียววาบ ทอดมองสีหน้าของอี้ฟานที่ยกยิ้มอย่างหิวกระหาย เลียริมฝีปากราวกับว่ากำลังเจอเหยื่ออันโอชะ แก่นกายที่ไม่อาจสงบลงง่ายๆนั้นขยับจังหวะรักอีกครั้งหนึ่ง จื่อเทาบิดเร้าด้วยความเจ็บปวด หลั่งน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อค่ำคืนที่ร้อนแรงอันแสนยาวนาน กำลังกลายเป็นบทเรียนที่ฝังหยั่งลึกไปถึงห้วงหัวใจ สติขาดห้วงเลื่อนลอยทอดมองภาพสุดท้ายที่เขาเห็น...

รอยยิ้มของอี้ฟานที่เปี่ยมสุข...  บนร่างกายที่เจ็บปวดของตนเอง...

#รักร้ายKT

#รักร้ายKT ตอนที่21

"จื่อเทาจะไม่ดื้อ ถ้าพี่อี้ฟานใจดี..."

นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่จนจื่อเทารู้สึกฉงนสงสัย ค่อยๆปรือดวงตาที่หนั่กอึ้งฉ่ำเยิ้มมองอี้ฟาน ยามเมื่อดวงตาคมจับจ้องนัยน์ตาคู่นั้นที่แลดูมีเสน่ห์จ้องลึกเข้ามาในดวงตาสวยของคุณชาย ราวกับว่ากำลังอ่านใจของเขาก็ไม่ปาน ยิ่งถูกจ้องมองนานเท่าไรความเขินอายก็ยิ่งเข้ามาแทนที่ จื่อเทาก้มศีรษะลงเล็กน้อยตั้งท่าจะฟุบลงไปด้วยความเขินเมื่อตนรู้ดีว่าเอ่ยอะไรออกไป และร่างกายกลับยิ่งร้อนรุ่มยามเมื่ออยู่ใกล้อี้ฟาน...

นิ้วเรียวเชยคางให้คุณเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ยามเมื่อดวงตาสวยสอดประสานสายตา ยกยิ้มออกมาบางๆ แล้วจุมพิตลงบนกลีบปากสวย ผละออกมาแล้วยกยิ้มให้แก่คุณชายอีกครั้ง เอ่ยเสียงทุ้มนุ่มหูพาลให้จิตใจสั่นไหวว่า...

"ได้สิ.. ข้าจะดีกับเจ้าดั่งที่เจ้าปรารถนา..."  ใบหน้าคมหวานเห่อร้อนไปทั้งใบหน้าแล้วซุกหน้าลงบนอกแกร่ง ฝ่ามือหนาที่ลูบไปตามแผ่นหลังและอยู่ไม่สุขของอี้ฟานกำลังลูบไล้ไปตามเอวคอดจนร่างกายรู้สึกแปลกๆ เงยหน้ามองอี้ฟานด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม ยามเมื่อเห็นรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่มทอดมองก็ยิ่งเห่อร้อนไปทั้งใบหน้า คำกระซิบยามเมื่อโน้มเข้ามาร่างกายรู้สึกสะท้านยามเมื่อถูกสัมผัส...

"แต่ก่อนที่ข้าจะใจดีกับเจ้า ข้าขอสั่งสอนคุณชายที่ดื้อรั้นผู้นี้ก่อนก็แล้วกัน..."

"ฮึก! ฮืออออ..."

ครางในลำคอผะแผ่วยามเมื่อกลีบปากของอี้ฟานบดเบียดเข้าหา ความหอมของกลิ่นสุราที่ยังคงหลงเหลือส่งกลิ่นอันเย้ายวนและจุดประกายความร้อนรุ่มให้ร่างกายยิ่งร้อนผ่าว ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อเคล้าความหวานอยู่ภายใน ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับน้ำหวานต้องแสงพราวประกายระยับ ยิ่งทำให้อี้ฟานไม่อาจหยุดรั้งร่างกายได้...

หอบหายใจประสานกันปนเปกลิ่นหอมอ่อนๆของสุรายิ่งไม่อยากผละออกมาจากกลีบปากสวย เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดดื่มด่ำคุณชาย สบตาอันเร่าร้อนด้วยไฟเสน่หาที่กำลังสุม...

"อ่ะ ฮึก!!!" กลืนน้ำลายลงคอนิ่วหน้าเล็กน้อยยามเมื่อมือแกร่งลูบไล้ไปตามเอวคอด มือหยาบล้วงล้ำเข้าไปในสาบเสื้อจนล่นเห็นแผ่งอกขาว ยามเมื่อมือร้อนแตะสัมผัสความลื่นละมุนของผิวกาย ลูบไล้ไปตามเนินอกที่แบนราบแต่กลับให้ความรู้สึกกระสันและปั่นป่วน

แหงนหงายลำคอยามเมื่อจมูกค่อยๆไกล่เกลี่ยไปตามลำคอระหงส์อย่างเคลิบเคลิ้ม กลีบปากประทับจูบอย่างอ้อยอิ่ง ขบเม้มและโลมเลียอย่างกระหาย ร่างบางสะท้านอ้อนเปลี้ยยึดไหล่แกร่งเอาไว้แน่น ความกระสันวาบหวิวยามเมื่อลมหายใจอุ่นๆเป่ารด ยิ่งสร้างความวาบหวิวในกายจนรูขุมขนตั้งชัน หลับตาเคลิบเคลิ้มหอบหายใจหนักดื่มด่ำไปกับสัมผัสนั้นอย่างล่องลอย

"อือ..."  เสื้อผ้าผู้ปลดเปลื้องจนล่นไปยังเอวคอด มือแกร่งสัมผัสไปตามแก่นกายยามเมื่อคุณชายกำลังหันหน้าเข้าหา ทอดมองใบหน้าหวานที่ยั่วยวน ดวงตาหวานฉ่ำกลีบปากแดงจนน่ากัดนั่น อดไม่ได้ที่โน้มใบหน้าเพื่อบดเบียดอีกครั้ง วงแขนบางโอมกอดกระชับลำคอแกร่ง หอบหายใจรวยรินหยาดเยิ้ม รู้สึกปวดหนึบไปตามช่วงล่างจนต้องนิ่วหน้ามองอี้ฟานที่ยกยิ้ม...

"เจ้าช่างงดงามมากจื่อเทา" น้ำเสียงทุ้มกระซิบอ่อนโยนและประทับจุมพิตก่อนจะผละมองใบหน้าหวานที่ขวยเขิน จื่อเทาก้มหน้ามองสาบเสื้อของอี้ฟาน ร่างกายปวดหนึบไปทั้งร่างรู้สึกกระสันยามเมื่อมือหนาจับต้อง ครั้งเมื่อรถสะเทือนไปตามก้อนหิน ร่างบางผวาเฮือกเมื่อแก่นกายที่เสียดสีกำลังจวนเจียนแข็งขืน ขบเม้มริมฝีปากแล้วมองอี้ฟานคิ้วตก รอยยิ้มยามเมื่อทอดมองราวกับว่าอี้ฟานกำลังทำให้คุณชายอกระเบิด...

"ข้า... ข้าทรมานจัง" ส่งเสียงหวานพลางส่งสายตาอ้อนวอน อี้ฟานกระตุกยิ้มที่มุมปากดึงสะโพกมนให้ขยับเข้ามาใกล้ แก่นกายสะท้านจนเผลอคราง "อ๊ะ" เสียงหวานจนน่าฟัง โน้มใบหน้ากระซิบว่า...

"ชู่วววว.. เงียบหน่อยสิเจ้าคงไม่อยากให้จงเหรินรู้"  ใบหน้าหวานร้อนผ่าวยามเมื่อดวงตาคมที่ทอดมองแทบกลืนกิน คำกระซิบเตือนคุณชายที่กำลังเร่าร้อน ชักสีหน้าบึ้งตึงใส่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดแหบพร่าว่า

"เช่นนั้นท่านก็อย่าแกล้งข้า อะ... อื้ม..." แอ่นแก่นกายจนอกสะท้านยึดลำคอแกร่งยามเมื่ออี้ฟานสัมผัสไปยังแก่นกายที่แข็งขืน เพียงแค่แตะ และเคล้นคลึงมันเบาๆ ร่างกายก็จวนเจียนแทบอกระเบิด อี้ฟานกลั้วหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นคุณชายที่เย้ายวน เอ่ยกระซิบคุณชายว่า

"ถอดเสื้อผ้าให้ข้าสิ..." ใบหน้าร้อนฉ่าจนสังเกตเห็นได้ จื่อเทาก้มหน้างุดค่อยๆยกมือเรียวจับไปตามสาบเสื้อของอี้ฟาน ค่อยๆปลดเสื้อคลุมของร่างแกร่งออกไปอย่างๆช้า แต่ไม่ทันที่เขาจะปลดเสื้อของอี้ฟานออกไป ร่างสูงกลับตะปบไปยังเอวคอด หมับ! และขยับแก่นกายเสียดสีจนร่างบางผวาเฮือก และร้อง "อ๊า!" เสียงหวาน ฟุบหน้าและเกร็งเร้า ยามเมื่อมือหยาบกำลังเคล้นคลึงไปยังส่วนที่อ่อนไหว

"หึหึ" หัวเราะในลำคอเบาๆจนใบหน้าหวานที่หยาดเยิ้มช้อนดวงตาขึ้นมองด้วยความไม่พอใจนัก และต้องหลับตาแน่นครางหวานเมื่อฝ่ามือหนาที่เคล้นคลึงกำลังปลุกเร้าให้ร่างกายปวดหนึบกระสับกระส่ายไปตามเรือนร่างจนร่างบางสั่นสะท้าน ยามเมื่อฝ่ามือลูบไล้ไปตามผิวกาย จุมพิตลงบนไหล่บางปลดเปลื้องเสื้อผ้าเบื้องล่างจนแก่นกายที่แข็งแกร่งเสียดสี

จื่อเทากลืนน้ำลายอึก! ลงคออย่างยากรำบาก ใบหน้าหวานแหงนรับริมฝีปากนุ่มนิ่มของอี้ฟานที่โน้มเข้าหา ดื่มด่ำความหวานอีกครั้งและขยับสะโพกมนไปมา ร่างกายร้อนผ่าวจวนเจียนน้ำตาปริ่มยามเมื่อร่างกายไม่อาจทนฝืน...

"ฮือ.. จื่อเทาไม่ไหวแล้ว" เอ่ยกระซิบร้องขอเสียงกระเส่า ยามเมื่อแก่นกายไม่อาจทนไหว อี้ฟานประกบจูบดูดเม้มริมฝีปากของคุณชายหอบหายใจประสานมือหนาเคล้นคลึงตรงส่วนนั้นก่อนจะจับสะโพกมนให้ยกขึ้น

ดวงตาเรียวหยาดเยิ้มนัยน์ตาพราวระยับดูมีเสน่ห์ อี้ฟานกระตุกยิ้มกรุ้มกริ่มและจับคุณชายให้นั่งลงมาอย่างช้าๆ ไหล่บางสะท้านยามเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนเบียดเสียดเข้ามา สวนทางช่องทางที่คับแคบของเขา

 เสียงหวานครางระงม "อะ อา..." ช่างฟังดูยั่วเย้าไม่ว่าใครก็ไม่อาจทนไหว อี้ฟานย่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อช่องทางที่คับแคบบีบรัดแก่นกาย แม้ว่าจะพยายามกลั้นเสียงมิให้เปล่งออกมาทว่าค่ำคืนที่เงียบเชียบเช่นนี้ จงเหรินที่พยายามควบคุมทางของเขา ยึดสายบังเหียนให้มั่นและระวังไม่ให้รถต้องสะเทือน แม้ว่าใจจะเต้นระรัวไปกับเสียงของคุณชายและอี้ฟาน แต่กลับทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ ข่มจิตใจและแน่วแน่ไปกับหนทางข้างหน้า...

"ฮือ ฮึก อี้ฟาน..." จูบซับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บ กอดกระชับแน่นไม่เหลือช่องว่าง กดร่างบางให้นั่งลงมา ทาบทับร่างกายของเขา

หอบหายใจหนักรวยรินด้วยความเหนื่อยราวกับผ่านศึกในสนามรบ เหงื่อผุดพราวไปทั่วร่างกายของพวกเขา เนื้อหนังแนบชิดกระทบกายเสียดสีเข้าหาเติมเชื้อไฟแห่งรักให้โจนทะยาน โน้มใบหน้าขบเม้มติ่งหูของร่างบางจนร่างกายสะท้าน กลั้นเสียงและโอบกอดเอาไว้แน่นหนึบ กระซิบผะแผ่วเอยชื่อ "จื่อเทา" นุ่มหู จับสะโพกชายหนุ่มขยับไปตามจังหวะรักด้วยแรงเสน่หา รุ่มร้อนดังไฟสุมไม่อาจมอดดับได้โดยง่าย จังหวะรักเนิบนาบก่อนจะเร่งจะหวะกายขยับกระแทกกระทั้นจนร่างบางสะท้านเฮือก ยึดจับม่านหน้าต่างแทบจะขาด กัดฟันข่มความกระสันที่แล่นพล่าน ดื่มด่ำไปกับรสจูบที่หอมหวานที่อี้ฟานมอบให้ ...

ร่างกายตอบสนองและรับสัมผัสเหล่านั้นดวงตาพร่ามัวฉ่ำเยิ้มสบตากันและกันด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน กอดกระชับขยับแก่นกายกระทั่งถึงขีดสุดของมัน มือหนาขยับไปตามแรงรัก ยิ่งร่างกายรู้สึกปวดหนึบก็ยิ่งโหมกระหน่ำจนร่างกายสะท้านไปทั้งร่าง ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมาเต็มฝ่ามือของอี้ฟานพร้อมกับร่างแกร่งที่กระตุกเกร็ง ส่งเสียงครางหวาน "อะ.... อา" กระเส่าจนเพราะพริ้ง  ดื่มด่ำรสจูบเมื่ออี้ฟานปลอบประโลม...

หอบหายใจหนักรวยรินดวงตาพร่ามัวและขาวโพลน ร่างกายเบาหวิวเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ จื่อเทาซบหน้าลงบนไหล่แกร่งเพื่อพักกายที่เหน็ดเหนื่อยจากจังหวะรักดวงตาช่างหนักอึ้ง

ฟังเสียงหัวใจอี้ฟานที่เต้นตึกตักจนได้ยิน แรงหายใจกระเพื่อมของอกแกร่งพาลให้รู้สึกอบอุ่นและง่วงเหงาหาวนอน... ดวงตากระพริบปริบๆไม่กี่ครั้งก่อนจะผล็อยหลับไป...

"จื่อเทาข้า...." เสียงสุดท้ายที่ได้ยินกลับขาดห้วงและหายไปเมื่ออี้ฟานเอ่ยบางสิ่งบางอย่างแก่เขา จื่อเทาเพียงแค่คราง "อือ" ในลำคอเบาๆ แล้วโอบกอดอี้ฟานในยามที่ต้องการไออุ่น เมื่อร่างกายเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะรับรู้สิ่งใด...

#รักร้ายKT ตอนที่16

อ้อมแขนแกร่งโอบกอดจนสัมผัสได้ถึงแรงหัวใจที่เต้นตึกตัก จื่อเทาสบตาอี้ฟานนิ่ง ทั้งคู่ยืนประชันสายตาโดยที่ร่างสูงไม่รู้เหนื่อย  ร่างกายที่ผ่ายผอมทำให้อี้ฟานรู้สึกกังวลถึงสุขภาพของคุณชาย แต่เพียงแค่ไม่แสดงมันออกมาเพียงเท่านั้น รอบถอนหายใจแล้วพาคุณชายค่อยๆหย่อนตัวลงในถังน้ำที่เตรียมไว้

"ฮื่อ! เย็นจัง" เอ่ยบ่นเสียงหวาน แล้วย่นคิ้วมองน้ำที่เย็นเฉียบ

"เจ้าอยากปล่อยให้มันเย็นทำไมเล่า หากยอมมาอาบน้ำเสียตั้งเเต่ทีแรกก็คงได้อาบน้ำอุ่นแล้ว" 

ชักสีหน้าเง้างอลใส่และผลักอกอี้ฟานออกไปเบาๆ   "เช่นนั้นก็ออกไปสิ" เอ่ยสั่งเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจนัก ทว่าอี้ฟานกลับยกยิ้มและดึงคุณชายให้กระทบเข้าหาตัว สบตาจื่อเทาที่ดื้อรั้นแล้วเอ่ยว่า

"เจ้าคงทำความสะอาดส่วนนั้นไม่เป็น ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำไม่ดีหรือ"

"ไม่!"  ไม่ดีเลยหากอี้ฟานทำเช่นนั้นมีหวังจื่อเทาได้บ้าตายเสียก่อน แต่มีหรืออี้ฟานจะยอมยกมือดึงเสื้อคลุมของจื่อเทาถอดมันเพื่อต้องการที่จะทำดังที่กล่าว

"มะ.."

"หรือเจ้าไม่อยากได้ขลุ่ยเจ้าคืนแล้ว" ชะงักกึกแล้วย่นคิ้วมอง "จดหมายของชิ่งจูข้าจะเอาไปเผาทิ้งซะ"

"ไม่!  ก็ได้ จะอาบให้ข้าก็ได้" ย่นคิ้วด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวว่าอี้ฟานจะทำเช่นนั้นจริงๆ ก่อนจะหันหลังเพื่อให้อี้ฟานปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้แก่เขา

อี้ฟานรู้ได้เช่นไรว่าจดหมายนั่นเป็นของชิงจู  แต่ทำไมอี้ฟานถึงยอมให้จงเหรินนำมามอบให้แก่ข้า แต่ทว่าพ่อบ้านคนนั้นทำไมต้องทำท่าทางเหมือนหวาดกลัวอี้ฟาน..

 จื่อเทารู้สึกกลัวและหวาดระแวงในใจยิ่งนัก เมื่อเดาใจไม่ออกว่าอี้ฟานคิดจะทำอะไรกันแน่...

ฝ่ามือหนาค่อยๆดึงเสื้อคลุมจากร่างบางออกมาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นสัดสวนร่างกายที่บางและโค้งเว้าจนน่าจับตามอง  แผ่นหลังของชายหนุ่มยามเมื่อจับจ้องช่างดูน่าหลงใหล  สัมผัสมือหยาบลูบไปตามไหล่บางแล้วเลื่อนไปตามลำแขนผะแผ่ว จุมพิตลงบนไหล่จนร่างบางสะดุ้งตกใจ หันมามองด้วยหน้าที่ไม่พอใจนัก

"ข้าอยากอาบน้ำ" เอ่ยเสียงทุ้มหวานนุ่มหู แต่เมื่อเห็นสายตาของอี้ฟานที่จับจ้องก็รีบหันกลับไปตามเดิม

"นั่งลงไปในอ่าง" เอ่ยสั่งเสียงเรียบ คุณชายค่อยๆย่อตัวลงไปในอ่างอย่างช้าๆ น้ำที่เย็นส่งกลิ่นหอมออกมาทำให้คุณชายสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับความเย็น  วงแขนแกร่งเอื้อมจับจื่อเทาให้ขยับกายชิดกับขอบอ่างแล้วโน้มตัวจับท่อนขายาวที่มีบาดแผลที่ฝ่าเท้าให้ยกขึ้นมา ลองผ้าให้แก่จื่อเทาและวางเท้าที่มีบาดแผลที่เริ่มเปื่อย...

"ข้าอาบให้เจ้าไม่นานหรอกเด็กดี เพราะเดี๋ยวข้าต้องบังคับเจ้ารับประทานข้าวและยา อีกทั้งยังมีงานมากมายที่สุมอยู่" คำกระซิบที่ลอยอยู่ข้างหู พร้อมๆกับวงแขนแกร่งที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของจื่อเทา พาลให้หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อกลิ่นกายของอี้ฟานลอยเตะจมูก

กลิ่นหอมๆและกลีบดอกไปที่เกาะพราวไปตามเนื้อตัว ยามเมื่อฝ่ามือหยาบลูบไล้ไปตามผิวกายที่เปียกชื้น ทำให้ร่างบางที่ไม่ได้สัมผัสมันมานานรู้สึกผ่อนคลายจนเผลอหลับตาลง และพิงตัวไปตามอกแกร่งของอี้ฟานอย่างเคลิบเคลิ้ม

ดวงตาจับจ้องมองวงหน้าสวย ถุงใต้ตาที่ดำคล้ำนั่นแม้ว่ามันจะดูเหมือนสุขภาพไม่ดี แต่ทว่าจื่อเทากลับแข็งแรงมากนัก อีกทั้งยังรับกับดวงตาคมสวยที่น่าจังจ้อง อดไม่ได้ที่จะโน้มริมฝีปากกดจูบ แล้วลูบฝ่ามือไปตามเนื้อตัว ถูผิวกายให้แก่คุณชายที่กำลังเคลิบเคลิ้มจนเผลอหลับตาพริ้ม และเผลอไผลไปว่าสิ่งที่อี้ฟานกำลังกระทำกับเขามันอันตรายมากถึงเพียงไหน...

กระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วเลียลิ้นไปตามริมฝีปากอวบอิ่มของตนอย่างกระหาย จับจ้องไปตามยอดอกที่ปริ่มน้ำชูชันแล้วใช้มือสัมผัสมันอย่างผะแผ่ว...

"อืม.." ครางในลำคออย่างนึกรำคาญเมื่ออี้ฟานกระทำอะไรกับเขาบางอย่าง และต้องลืมตาขึ้นพรึบ! เมื่อฝ่ามือหนาค่อยๆลูบร่างกายลงไปจนถึงแก่นกายที่สงบนิ่ง หันขวับไปมองอี้ฟานที่ยกยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลานั่นอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ปลายจมูก

"จะ.. จะทำอะไร" เอ่ยถามด้วยความหวาดระแวงทว่าอี้ฟานกลับไม่ตอบ ก้มลงมองผ่านน้ำขุ่นที่เห็นเรือนร่างของจื่อเทาเรือนลาง ฝ่ามือคว้าหมับ! จับแก่นกายของคุณชาย จนร่างบางสะดุ้งยกมือขึ้นจากน้ำจนมันกระฉอกออกมา ยึดจับไหล่แกร่งที่กระทำกับเขา เค้นคลึงหยอกล้อจนร่างกายที่อ่อนยวบแข็งขืน

"มะ ไม่... อะอา" เสียงร้องที่ครางหวานส่งเสียงกระเส่า และเกร็งร่างกายไปทั้งร่าง เรียวเท้าที่ถูกพาดยิ่งเปิดทางให้อี้ฟานกระทำได้สะดวก เกร็งเท้าจนรู้สึกปวดระบมไปทั้งบาดแผล แปรปรวนกับความปวดหนึบของแก่นกายที่ตั้งชัน

 ฝ่ามือหนึ่งขยับจนน้ำกระเพื่อม อีกมือหนึ่งจับใบหน้าหวานที่ปริ่มน้ำตาให้หันเข้ามาหา แล้วบดเบียดริมฝีปากช่วงชิงรสหานที่อยู่ภายใน จื่อเทาย่นคิ้วและปรือตามองด้วยความเจ็บปวด หากแต่ความเจ็บปวดนั่นมันคือความต้องการที่อยากจะปลดปล่อยเสียมากกว่า...

"ฮึก!" หอบหายใจและกลั้นเสียงที่เปล่งออกมา แหงนกายไปตามไหล่แกร่งที่โน้มตัวกระทำปลุกเร้าร่างกาย มือแกร่งคอยรูดไปตามแก่นกายที่แข็งขืน อีกมือลูบไล้ไปตามตัวผะแผ่ว ความกระสันที่วาบหวิวจวนเจียน ราวกับว่าร่างกายจะแตกละเอียดเสียให้ได้

ค่อยๆลูบมือไปตามร่างกายเมื่อรับรู้สึกถึงความแข็งขืนที่เต็มเปี่ยม จึงขยับมือข้างที่ว่างลงต่ำ ใช้สองนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในโพลงที่คับแคบ

"อะ... อา" เสียงหวานร้องระงมและถูกกลืนกินด้วยรสจูบที่เร่าร้อน มือทั้งสองข้างปรนเปรอความสุขให้แก่คุณชายที่ร้องคราง ดวงตาเปล่าปรือและล่องลอยสติขาดห้วง ยึดลำคอแกร่งยามเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนถูกบีบเค้นจนไม่อาจเก็บกลั้นอารมณ์ได้ ขบริมฝีปากอย่างเย้ายวนยามเมื่อนิ้วเรียวที่คว้านเอาของเหลวออกมาจากร่างกาย ก็ยิ่งบิดเร้าไปตามฝ่ามือหนาที่กลั่นแกล้งเขา

"ฮึก อ่ะอ๊า!!!" กรีดร้องเสียงหลงระงมหวาน และถูกครอบครองด้วยริมฝีปากอี้ฟานอีกครั้งหนึ่ง ยามเมื่อปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้น ร่างกายรู้สึกวาบหวิวและขาวโพลนไปเสียทุกอย่าง ร่างกายอ่อนยวบจนต้องใช้ไหล่แกร่งของอี้ฟานเป็นที่พักพิง มือหนาผละจากร่างกายของคุณชาย ลูบไปตามเนื้อกายผะแผ่ว ก่อนจะขยับตัวแล้วช้อนร่างบางที่ปวกเปียกขึ้นมา....

"เจ้าคนเลว..." เสียงหวานที่เค้นเสียงก่นด่าด้วยความไม่พอใจทำให้อี้ฟานต้องเลิกคิ้ว สบดวงตาที่หยาดเยิ้มแล้วหอบหายใจหนักรวยริน ยกยิ้มเยาะแล้วเอ่ยว่า

"คนเลวเยี่ยงข้าก็ทำให้เจ้าขึ้นสวรรค์ได้ไม่ใช่หรือไง"  ใบหน้าหวานแดงฉ่าแล้วทุบกำปั้นไปบนอกของอี้ฟานด้วยความโกรธที่ถูเย้าแหย่และกลั่นแกล้งให้อับอาย จับสาบเสื้อของอี้ฟานซุกหน้าไม่กล้ามองดวงตาที่จับจ้อง เมื่อร่างสูงทำให้เขาไม่อาจมองหน้าอี้ฟานติด ทั้งๆที่ปากบอกกว่าเกลียด ทว่าร่างกายกลับทรยศ จื่อเทาอยากจะกรีดร้องด้วยความดื้อรั้นทว่าความคิดนั่นมันดูไร้ความคิดจนเกินไป ไม่แน่อาจจะถูกอี้ฟานหัวเราะเยาะกลับมา...

ทำไมข้าต้องเป็นฝ่ายที่ถูกอี้ฟานลวงให้ติดกับเสียทุกครั้งด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!  

#รักร้ายKT ตอนที่15

ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาลงอย่างช้าๆพร้อมๆกับขนตาที่ปริ่มน้ำตาออกมาจนพราวสวย  อี้ฟานค่อยๆโน้มตัวทาบทับและประทับจูบไปบนขนตาปริ่ม ดูดซับน้ำตาของจื่อเทาผะแผ่วแล้วค่อยๆผละออกมา ยามเมื่อดวงตาเรียวคมลืมตามองเขานิ่ง อี้ฟานจับจ้องราวกับสะกดจิตใจของคุณชายเพื่อให้เลิกเกรงกลัว...

เมื่อไรเจ้าจะเลิกต่อต้านข้าในเวลานี้เสียที...

ระบายยิ้มออกมาบางๆแต่ทว่าจื่อเทากลับเห็นเป็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยเขา หันใบหน้าไปทางอื่นแสร้งไม่สนใจ ทำให้ใบหน้าคมที่ยกยิ้มค่อยๆหุบลงอย่างช้าๆเมื่อถูกหมางเมิน ชักสีหน้าถมึงทึงแล้วก้มลงกดจมูกไปตามซอกคอขาว ได้ยินเสียงกลั่นลมหายใจที่ขาดห้วงและรอบกลืนน้ำลายด้วยความกลัว  ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด...  จากความอ่อนโยนกลับกลายเป็นรุนแรงในเวลาต่อมา ฝ่ามือหนารวบมือของจื่อเทาขึ้นเหนือศีรษะแล้วโน้มใบหน้าขบจูบดูดเม้มไปบนยอดอก..

"ฮึก!" กัดฟันข่มความรู้สึกปันป่วนที่รุมเร้าไปทั้งร่างยามเมื่อริมฝีปากค่อยๆกดจูบและขบเม้มซ้ำรอยรักที่มีอยู่  รู้สึกกระสันจนรูขุมขนตั้งชัน ยามเมื่ออี้ฟานขบฟันไปบนยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตนั่น  ยิ่งทำให้กายสั่นสะท้านไปทั้งร่าง...

มือหนาผละออกจากการกอบกำข้อมือของชายหนุ่มแล้วเลื่อนริมฝีปากจูบไปตามร่างกายอย่างอ้อยอิ่ง ผ้าคาดเอวที่หลวมโพรกถูกกระตุกออกเพียงครั้งเดียวก็เผยให้เห็นสัดส่วนภายใน จื่อเทาเบิกดวงตาขึ้นด้วยความตกใจตั้งท่าจะขัดขืนเมื่ออี้ฟานกำลังจะรุกล้ำความเป็นชาย แต่ก็ต้องบิดกายเมื่อโพลงปากชื้นแฉะครอบงำแก่นกายที่อ่อนยวบ

"อะ อา..." ครางในลำคอและแอ่นกายไปตามแรงดูดเม้มของอี้ฟาน ความอ่อนยวบกลับกลายเป็นแข็งขืนโดยเร็ว มือเรียวจิกที่นอนเอาไว้แน่นและกระสับกระส่ายไปมาราวกับว่าร่างกายจะแตกละเอียด...

เสียงจวบจาบยามเมื่อกลีบปากและเรียวลิ้นกำลังปลุกเร้าและกระตุ้นคุณชาย ยิ่งเสียงหวานที่ครางลั่นยิ่งทำให้อี้ฟานกระตุ้นแก่นกายด้วยความเร็ว หยอกล้อขบฟันจนร่างบางสั่นสะท้าน ร้องเสียงหวานครา"อือ" พลางเอื้อมมือจิกกลุ่มผมนิ่มของอี้ฟานอย่างเผลอตัว ร่างกายสั่นสะท้านกระสันวาบไปทุกอณูของร่างกาย มันปั่นป่วนเจียนตายยามเมื่อความอบอุ่นและชื้นแฉะเข้าครอบครอง...

นี่อี้ฟานกำลังทำอะไร ฮึก! เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้...

กัดฟันข่มความกระสันแล้วคราง "อา.." เสียงหวานระงมปลุกเร้าอารมณ์จนไม่อาจทนฝืนอยู่ได้ ยิ่งแก่นกายแข็งขืนไปตามความร้อนระอุที่ส่งผ่าน ร่างบางก็ยิ่งสั่นสะท้านจนสุดกลั้น

"อ๊า!!!!" พร้อมๆกับปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นออกมาจนหมดสิ้น

"ฮึก!..." กล้ำกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก หอบหายใจด้วยความเหนื่อยหอบร่างกายอ่อนยวบ ดวงตาเชื่อมมองร่างสูงที่โลมเลียน้ำข้นขาวที่ไหลไปตามแขนแกร่ง ส่งสายตายั่วเย้าจนใบหน้าหวานเห่อร้อนด้วยความอาย...

ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ...

อี้ฟานค่อยๆโน้มตัวเข้าหาอีกครั้งแล้วค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าหา บดเบียดริมริมฝีปากกระจับได้รูปเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นภายในโพลงปาก จนได้กลิ่นคาวหวานที่คละคลุ้ง จื่อเทารู้สึกแปลกกับรสชาติของตนที่อยู่ภายในปากเขาและตอบโต้อี้ฟานกลับไปอย่างเผลอตัว มือเรียวยึดจับไหล่แกร่งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว พลางจิกเล็บลงบนผิวเข้มเมื่อฝ่ามือหยาบกำลังลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่แบนราบของเขา

ร่างกายที่ซูบผอมอี้ฟานสำรวจมันทุกสัดส่วน และเร่งเร้าอารมณ์ให้ร้อนระอุตลอดเวลาไม่ขาดห้วง จับจ้องดวงตาที่เปล่าปรือ หยาดเยิ้ม  ม่านน้ำตาปริ่ม ด้วยเสน่หาที่ยากนักจะยับยั้งใจ ลูบไล้ฝ่ามือไปตามเนินอกพลางใช้นิ้วหัวแม่มือกดไปบนยอดอกที่แข็ง ร่างบางกระตุกเกร็งพลางย่นคิ้วจนแลดูน่าสงสาร

อี้ฟานผละออกจากริมฝีปากและเลียลิ้นไปมาเมื่อรสชาติของความหอมยังคงคละคลุ้ง ยกยิ้มให้แก่คุณชายที่มองเชื่อมแล้วยกขาของชายหนุ่มให้ตั้งชั้น...

"มะ... ไม่เอา..." เอ่ยร้องเสียงแหบพร่าและส่ายหน้าย่นคิ้วอย่างนึกกลัว เมื่อความเจ็บปวดยามเมื่อถูกสอดใส่มันยังคงฝังลึกเข้าไปในร่างกายและจิตใจของเขา อี้ฟานเลิกคิ้วขึ้นและยกยิ้มด้วยสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ โน้มตัวคร่อมร่างกระซิบข้างหูของคุณชาย...

"ไม่ต้องกลัว ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า" จูบไปที่ติ่งหูผะแผ่วและขบเม้มจนร่างบางสะดุ้งโหยง รูขุมขนตั้งชันไปทุกอณูและร้องคาง "อืมมมม..." เมื่อสัมผัสที่ร้อนผ่าวยามเมื่อถูกอี้ฟานสัมผัสกำลังแล่นพล่านไปตามร่างกายของเขา

กลีบปากอวบอิ่มกดจูบและซุกไซร้ไปตามลำคอระหงส์ เรียวลิ้มโลมเลียราวกับว่าจื่อเทาคือผลไม้สุกก็ไม่ปานก่อนจะขบเม้มดูดันจนมันห้อเลือด ทำเครื่องหมายเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว มือหนากอบกำแก่นกายของคุณชายอีกครั้ง จนร่างบางสั่นสะท้านและกระตุกเกร็งจนเผลอแอ่นกาย ขยับเรียวขาหนีบข้างอี้ฟานอย่างไม่รู้ตัว

ดวงตาคมตวัดขึ้นมองใบหน้าสวยที่เหยเก ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยไฟเสน่หาหอบหายใจหนักขาดห้วง กลีบปากฉ่ำน้ำที่เคยกดจูบ ดวงตาหยาดเยิ้มพราวระยับจนน่าจับตามอง... หลงใหลในร่างกายของคุณชายจื่อเทา ไม่ว่าจะสัมผัสไปที่ใดอี้ฟานก็ยิ่งอยากจะลิ้มรสมากขึ้นเท่านั้น ช่างดูเย้ายวนเสียจนไม่อยากที่จะละสายตาไปเลย...

เรียวขาถูกยกขึ้นและค่อยๆสอดใส่แก่นกายของเขาเข้าไปในโพลงที่คับแคบ ร่างบางสะดุ้งเฮือกและตกใจจนเบิกตาโพลง อี้ฟานโถมน้ำหนักตัวประกบจูบเพื่อปลุกเร้า มิให้อารมณ์ที่รัญจวนถูกหยุดชะงักด้วยความเจ็บ ดวงตาเรียวคมคำหลับแน่นเมื่อความแข็งขืนกำลังแทรกกายเข้าหาและหยุดผ่อนความเจ็บปวดให้จื่อเทาได้หายใจ กลีบปากและเรียวลิ้นถูกช่วงชิงและดูดเม้นจนส่งเสียงจวบจาบจนน่าอาย

"อา..." ยามเมื่ออี้ฟานผละออกมาก็หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า สบตาอี้ฟานที่จ้องมองเขาด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม ยามเมื่อร่างกายผ่อนรนจนเผลอตัว อี้ฟานดันกายเข้ามาข้างในจนสุดไม่รอให้จื่อเทารู้ตัวร่างบางกระตุกเกร็งและร้อง "อ๊า!"แหบพร่าสุดเสียง ก่อนจะถูกครอบครองริมฝีปากจนเสียงหวานกลืนหายเข้าไปในลำคอ คราง "ฮือ" ยามเมื่ออี้ฟานดูดเม้นปลอบประโลม

เมื่อสะโพกมนผ่อนอาการเกร็งลงจึงค่อยๆขยับอย่างช้าๆ อ้อมแขนเรียวโอบกอดเอวแกร่งที่ขยับไปมา และหลั่งน้ำตาด้วยความรู้สึกดีระคนความเจ็บปนเป หอบหายใจถี่ยามเมื่อจังหวะรักค่อยๆเร่งเร้า แผ่วเบาอ่อนโยน และดุดันเป็นครั้งคราวจนร่างกายจวนเจียน

ใบหน้าหวานเคลิบเคลิ้มและบิดเร้ายึดแผ่นหลังแกร่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว ใช้เป็นฝั่งฝันให้นำพาความกระสันที่ล่องลอยดุจปุยเมฆ พุ่งทะยานจนร่างกายสั่นสะท้านรู้สึกหลงใหลไปกับห้วงอารมณ์รักเร่าร้อนที่อี้ฟานมอบให้ เมื่อร่างกายจวนเจียนแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ความอัดอั้นที่กำลังเกาะกินแก่นกาย หอบหายใจหนักและครางหวานระงมเสียงของอี้ฟานที่เปล่งเสียงทุ้ม  ราวกับขับขาลบนเพลงแห่งรักในห้วงอารมณ์

เมื่ออี้ฟานกดจูบริมฝีปากไปตามขอบตาดูดซับความสุขที่ยากนักจะเข้าใจ ดวงตาเปล่าปรือหยาดเยิ้มสบตาอี้ฟานที่เร่งจังหวะร้อนแรงให้ถึงขีดสุด รอยยิ้มแปลกประหลาดที่ดูอ่อนโยนนั่นของอี้ฟาน.. กำลังยกยิ้มให้แก่เขาจนหัวใจเต้นระรัว ก่อนที่ร่างกายของพวกเขาทั้งสองจะกระตุกเกร็งพาทั้งคู่ปลดปล่อยตันหาที่หลงระเริงและมัวเมาไปกับมัน   ส่งเสียงครางหวาน "อา..." และถูกครอบครองโดยจุมพิตแห่งไฟรัก ปลดปล่อยน้ำรักจนเปรอะเปื้อนไปตามเนื้อตัว...

ร่างแกร่งของทั้งคู่หอบหายใจรวยรินจนสัมผัสได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นตึกตัก ทว่าจื่อเทาเหนื่อยเกินกว่าที่ร่างกายของเขาจะรับไหว ดวงตาเรียวเปล่าปรือกระพริบปริบๆมองอี้ฟานที่ยังคงค้างคาอยู่ภายใน   ยกนิ้วเรียวเกลี่ยไปตามเส้นผมนุ่มสลวยแล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากมนด้วยความอ่อนโยน...

"หลับฝันดีนะเด็กดีของข้า..."

ราวกับเสียงที่ขับกล่อมให้ตกอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความอบอุ่นใจ จื่อเทาค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอจนร่างแกร่งรู้สึกได้

คุณชายไม่เข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใดอี้ฟานถึงทำเช่นนี้ ทั้งๆที่เขาดื้อมากแต่กลับชมและจูบปลอบประโลมเขา ความอ่อนโยนที่ผิดแปลกไปจากทุกคืนที่ผ่านมา ทำให้คุณชายถึงกับเคลิบเคลิ้ม หลงเชื่อคำกระซิบนั่นและรู้สึกดีไปกับมันรับสัมผัสอันอบอุ่นของอี้ฟานที่กอดกระชับ และซุกกายเข้าร่างแกร่งอย่างเผลอตัว...

เหตุใดตัวข้าถึงได้รู้สึกแปลกในกายและรู้สึกอบอุ่นยามเมื่ออี้ฟานกระทำกับข้าเช่นนี้กันล่ะ... ทำไม... ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...

#รักร้ายKT

รักร้ายKT ตอนที่11

จื่อเทาเบิกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วกัดฟันหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว เขากลัวเหลือเกินเมื่อสิ่งที่เห็นมันกำลังซ้ำเติมจิตใจและร่างกายของเขาอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่จดจำจื่อเทากลัวจนใจสั่นเต้นระรัวแทบทะลุออกมา

"ยะ อย่า" เอ่ยร้องอ้อนวอนยามเมื่อริมฝีปากบรรจงจูบไปตามผิวกายที่นุ่มลื่น ลิ้นร้อนโลมเลียไปตามร่างกายที่หอมราวกับน้ำผึ้งก็ไม่ปาน ร่างกายสั่นสะท้านยามเมื่อริมฝีปากของอี้ฟานกดจูบและขบเม้มไปตามยอดอก ร่างกายร้อนรุมและปั่นป่วนเจียนตาย... อี้ฟานกำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น!

"หากเจ้า... ไม่ดื้อกับข้า..." ริมฝีปากประทับจูบไปบนน้ำตาปริ่ม จุมพิตลงบนเปลือกตาสวยที่หลับแน่น แรงถอนสะอื้นและกลั้นเสียงเอาไว้ในลำคอ อี้ฟานปลอบประโลมด้วยรสจูบที่โลมเลียอย่างช้าๆ กลีบปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยและรับสัมผัส รับเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดเข้ามาในโพลงปากของเขา และต้องผวาเฮือกลืมตาและหลับแน่นอีกครั้ง เมื่อนิ้วเรียวของอี้ฟานค่อยๆสอดใส่เข้าไปในโพลงที่คับแคบ....

ของเหลวใสที่เคยค้างคาค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ ความอุ่นที่ไหลไปตามแก้มก้นจื่อเทารู้สึกรังเกียจและขยะแขยงในใจ แต่ทว่าร่างกายกลับหวาดกลัวและปล่อยให้อี้ฟานกระทำจนพอใจ

"ฮึก! อือ..." สะดุ้งสุดตัวแล้วร้องครางด้วยความเจ็บระคนความรู้สึกแปลกปั่นป่วนไปตามร่างกายของเขา ยามเมื่อนิ้วเรียวควานหาราวกับว่าร่างกายของจื่อเทาซุกซ่อนสิ่งของล้ำค่าอยู่ภายใน  ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานที่กระเส่าเท่าใด นิ้วเรียวก็ยิ่งกดไปที่จุดกระสันจนร่างกายกระตุกเกร็ง

"อ่ะ อา...."  

กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์มองใบหน้าหวาที่แหงนหงายลำคอส่งเสียงกระเส่า แก่นกายที่อ่อนยวบแข็งขืนโดยที่ไม่ปลุกเร้ายิ่งทำให้อี้ฟานนึกสนุก อยากจะแกล้งและดูปฏิกิริยาของคุณชายยิ่งขึ้นไปอีก

ดึงนิ้วเรียวออกจากช่องทางที่คับแคบแล้วขยับกายของเขาทาบทับจนแก่นกายเสียดสี ร่างบางผวาเฮือกทำสีหน้าที่เย้ายวนอย่างเผลอตัว กลีบปากบางขบเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเกร็งมือเมื่อท่อนล่างกำลังปั่นป่วน คิ้วเรียวย่นเข้าหาจนแลดูน่าสงสาร ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับน้ำเชื่อมก็ไม่ปาน สงสายตายั่วเย้าจนยากที่จะหักห้ามใจ

"อืม... จื่อเทา" ครางในลำคอต่ำเมื่อเขาเองก็สุดทนจนแก่นกายปวดหนึบ โน้มริมฝีปากบดเบียดกับคุณชายที่เผยอรับอย่างว่าง่าย เรียวคิ้วผูกย่นร่างกายกระตุกเกร็งจนสั่นสะท้าน เมื่อท่องล่างของเขาและอี้ฟานกำลังถูไปมาเพื่อหยอกล้อ

"อ่ะ ฮึก!" กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วสะกดกลั้นเสียงหวานเอาไว้   ร่างกายของเขามันรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆเสียให้ได้ ความกระสันที่ร้อนวูบวาบอยู่ภายในยิ่งทำให้ร่างกายกระตุกเกร็ง จื่อเทาปรารถนาที่จะปลดปล่อย ยิ่งเผลอตัวยกสะโพกรับสัมผัสจากอี้ฟาน ดวงตาหลับพริ้มแล้วรับลิ้นร้อนที่ชอนไชเข้าหา ครางหวานจนอี้ฟานพึงพอใจ "อา...."

เมื่อเห็นว่าร่างกายที่แข็งของคุณชายกำลังได้ที่จึงผละออกมาจากริมฝีปากหวาน และหยุดสะโพกของเขาจนใบหน้าหวานย่นคิ้วด้วยความไม่พอใจ กระตุกยิ้มเพียงน้อยแล้วเกลี่ยนิ้วไปตามเส้นผมสลวย

"เจ้าพร้อมหรือไม่" ใบหน้าคมหวานสะบัดหนีอย่าดื้อรั้นยิ่งทำให้อี้ฟานหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน โน้มใบหน้าจุมพิตลงบนพวงแก้มนิ่มแล้วขบเม้มติ่งหูคุณชายจนร่างบางสั่นสะท้าน แก่นกายกระตุกเกร็งจนอี้ฟานรู้สึกได้ กระซิบผะแผ่วว่า "เอ่ยชื่อข้าสิ"

"ไม่!" เสียงหวานแหบพร่าสั่นเครือปฏิเสธเสียงแข็งแม้ว่าร่างกายจะไม่ตรงกับปากและตอบสนองอี้ฟานเป็นอย่างดี ใบหน้าคมดุกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเลื่อนสะโพกขึ้นจนท่อนแกร่งเสียดสีไปบนแก่นกายของคุณชาย ร่างบางสั่นสะท้านจนคราง "อะ อะ..." พยายามสะกดกลั้นไม่ให้เปล่งเสียงที่น่าอายออกมา แต่ก็ไม่วายถูกอี้ฟานกลั่นแกล้งจนเผลอเปล่งเสียงหวาน หันมาถลึงตาที่เชื่อมและร้อนผ่าวสบตาอี้ฟานที่ยกยิ้มอย่างไม่พอใจ

"เรียกชื่อข้า"  เอ่ยสั่งเอาแต่ใจจนจื่อเทาอยากจะเอื้อมมือบีบคอมันยิ่งนัก แต่ยิ่งชักช้า อี้ฟานก็ยิ่งกระทำเช่นนั้นจนร่างกายสุดทน หันใบหน้าไปทางอื่นขบเม้มริมฝีปากที่ดื้อรั้น จมูกโด่งของอี้ฟานไล้ไปตามสันคางไล่ไปตามพวงแก้มแล้วกระซิบ "เรียกสิ"

"ฮึก!" หลับตาแน่นเมื่อถูกกระตุ้นเบาๆ กลับยิ่งทำให้ร่างกายนั้นปรารถนาที่จะปลดปล่อย จื่อเทาค่อยๆหลั่งน้ำตาที่ร้อนผ่าวออกมาอย่างช้าๆ แล้วกัดฟันเอ่ยชื่ออี้ฟานอย่างไม่เต็มใจนัก "อี้ฟาน..." แต่ทว่ามันผะแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน

"เรียกพี่อี้ฟาน... แล้วข้าจะทำให้เจ้าหายทรมานเด็กดี..." ใบหน้าคมหวานหันกลับมามองด้วยแววตาที่ดื้อรั้นและรู้สึกโกรธที่อี้ฟานกำลังแกล้งบังคับเขา ยิ่งอี้ฟานแกล้งขยับกาย ร่างกายก็ยิ่งกระตุกเกร็งจนต้องนิ่วหน้า   กัดฟัดกรอดแล้วเอ่ยว่า "พี่... อี้ฟาน"

อี้ฟานกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วก้มลงบนเบียดกลีบปากที่ร้อนผ่าว เอื้อมมือปลดผ้าม่านเพื่อปล่อยให้คุณชายเป็นอิสระ เเต่ทว่าเรี่ยวแรงของจื่อเทาก็อ่อนยวบเกินทน ดวงตาสวยหลับลงพร้อมๆกับน้ำตาที่พรั่งพรู รับสัมผัสที่เร่าร้อนจากร่างแกร่งที่ปลุกเร้า

วงแขนเรียวยึดลำคอแกร่งเอาไว้ ใบหน้าเหยเกและหวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังคุกคามเข้าหา ช่องทางที่คับแคบกำลังถูกแทรกกายเข้ามา จื่อเทากรีดร้องด้วยความเจ็บ "อ๊า!!!!!" แทบหมดเรียวแรงเสียเดี๋ยวนั้น  เมื่ออี้ฟานดันกายเขามาจนสุดด้าม แม้ว่ามันจะไม่ลำบากเหมือนเมื่อคืนก็ตามที แต่ทว่าความเจ็บปวดนั้นไม่ได้น้อยลงเลย จื่อเทายกมือดันกายดันไหล่แกร่ง ดวงตาหลับแน่นด้วยความเจ็บปวด เอ่ยสั่งอี้ฟาน "ออกไป"  เสียงห้วน แต่มีหรือที่อี้ฟานจะยอม

"มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะให้เอาออก เจ้าแน่ใจรึ?" กระซิบเย้าแหย่แล้วขยับสะโพกของเขาจนร่างบางสะดุ้ง "เฮือก!!!" กัดฟันแน่นข่มความเจ็บเมื่ออี้ฟานกำลังบรรเลงบทเพลงรัก รู้สึกเจ็บและกระสันในคราเดียวกัน ภายในร้อนรุ่มจนระอุบีบรัดจนอี้ฟานต้องย่นคิ้ว  ไอร้อนที่ส่งผ่านแม้นจะรู้ตัวว่าจื่อเทาป่วยมากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจหยุดรั้งได้อีกแล้ว

"อา... ฮึก! อือออ..." เสียงหวานครางกระเส่าไปตามจะหวะสวบสาบ เมื่อร่างแกร่งกำลังถาโถมน้ำหนักตัวเขาสวนทางความคับแน่นเข้ามาภายใน ร่างกายที่ร้อนระอุเหมือนเติมเชื้อไฟให้ทั้งสองโจนทะยานไปถึงฝั่งฝัน จื่อเทากระตุกเกร็งบ่อยครั้ง ร่างกายร้อนวูบวาบจนเหมือนล่องลอย  ร่างบางถูกช้อนและยึดเพื่อกระแทกเข้าใส่ ความหฤหรรษ์ที่ยากจะได้สัมผัสทำให้อี้ฟานไม่อาจยับยั้งอารมณ์  ยิ่งเขาทำรุนแรงมากเท่าใด คุณชายก็ยิ่งส่งเสียงหวานไพเราะ มันคือสิ่งกระตุ้นให้หน้ามืดตามัวหลงระเริงไปกับสัมผัสนั้น ริมฝีปากกดจูบและดูดเม้ม ปลอบประโลมร่างกายที่ผวาเฮือก

 เมื่อจวนเจียนจนถึงขีดสุดของตัณหา ร่างกายกระตุกเกร็งไปทั้งร่างพร้อมกับปล่อยน้ำรักเข้ามาภายในเพิ่มความร้อนให้เพิ่มทวี  จื่อเทากระตุกเกร็งกายและยึดไหล่แกร่งเอาไว้แน่น ปล่อยสิ่งที่อัดอั้นพร้อมๆกับเสียงหวาน "อา...." ระงม...

ร่างกายอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงทิ้งท่อนแขนไปบนที่นอนนุ่ม หอบหายใจหนักเป่ารดลำคอแกร่งที่โอบกอดและคร่อมร่างอยู่ ดวงตาพร่ามัวจนไม่อาจฝืนกายทนได้ ดวงตาเรียวคมค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ ภาพผ้าม่านช่างเลือนราง ลมหายใจขาดห้วยเจียนตาย...

วูบ....

หืม?

อี้ฟานย่นคิ้วและยันกายขึ้นมองและพบว่าจื่อเทาหมดสติไปเสียแล้ว ดวงตาคมย่นคิ้วอย่างตึงเครียด ยกมือแตะไปตามใบหน้าสวย

"จื่อเทา" ตบเบาๆเพื่อเรียกสติแต่ไม่ได้รับการหืออือใดๆ หัวใจกระตุกวูบใจหายถอนกายออกมาจากร่างบาง

"จื่อเทา เจ้าเป็นอะไร" เอ่ยถามอย่างร้อนรนและรีบช้อนร่างของคุณชายขึ้น ร่างกายที่ร้อนผ่าวยามเมื่อตนมองข้ามบัดนี้มันกลับร้อนราวกับไฟ อี้ฟานเบิกตาแข็งด้วยความตกใจรีบวางจื่อเทาไว้และดึงผ้าห่มคลุมกายจนถึงคอ หยิบเสื้อคลุมขึ้นใส่ลวกๆแล้วเปิดประตูออกไป ตะโกนก้องสั่งข้ารับใช้

"ใครก็ได้ไปตามชานเลี่ยมาโดยเร็ว ใครชักช้าข้าจะไล่ออกให้หมด!"

"ขอรับ!!!"

ความกระวนกระวายทำให้จิตใจของอี้ฟานหวาดกลัว รีบเดินกลับไปหาจื่อเทาแล้วแตะสัมผัสไปตามร่างกายที่ร้อนระอุ ย่นคิ้วเข้าหากันอย่างตึงเครียดแล้วเอ่ยสั่งจงเหรินที่วิ่งมาดู

"ไปนำน้ำและผ้ามาให้ข้า"

"ครับ!"

ทำไมถึงเกิดเรื่องบ้าเช่นนี้! บัดซบ!

สบถในใจอย่างนึกกล่าวโทษตัวเขา ทอดมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อด้วยไอร้อน กลีบปากหอบหายใจรวยรินเมื่อมันแดงจัดเสียจนน่ากลัว   เมื่อจงเหรินนำน้ำมาให้ตามคำสั่งก็รีบใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามผิวกายของจื่อเทา หวังให้ไอร้อนระบายออกไปบ้าง แต่ยิ่งเช็ดเท่าไรผ้าที่ร้อนดังเช่นผิวกายก็ไม่อาจช่วยให้คุณชายดีขึ้น ยิ่งเห็นอาการหวาดผวาของจื่อเทา อี้ฟานก็ยิ่งร้อนใจยิ่งนัก!

"ไปดูซิว่าชานเลี่ยมาหรือยัง!" หันไปสั่งจงเหรินที่ดูตื่นตกใจไม่ต่างกัน เมื่อพ่อบ้านได้รับคำสั่งจึงรีบออกไป อี้ฟานหันกลับไปหาจื่อเทาและจับมือเรียวที่ร้อนผ่าวเอาไว้แน่น ใบหน้าตึงเครียดดวงตาจับจ้องไปที่ดวงตาเรียวคล้ำด้วยความกลัว

"เจ้าห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนี่คือคำสั่งของข้า!" เอ่ยด้วยความรู้สึกหวาดกลัว และร้อนรนประทับจุมพิตลงบนหลังมือนุ่มนิ่ม แล้วหันไปชะเง้อคอมองท่านหมอที่น่าจะมาถึงได้แล้ว  แต่ทว่าระยะทางจากบ้านของเขาและบ้านของชานเลี่ยอยู่ไกลกันมากนัก เพียงเวลาผ่านไปชั่วอึดใจอี้ฟานก็แทบบ้าจนปัดป่ายสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด เมื่อเขาไม่อาจช่วยคุณชายจื่อเทาได้...

กลัว... กลัวว่าจะสูญเสียไป... คุณชายผู้นี้จะหนีเขาไปไม่ได้ มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่จะชี้เป็นชี้ตายให้คุณชายผู้นี้!

หอบหายใจหนักด้วยความโมโหร้ายแล้วหันกลับไปทางจื่อเทาที่หลับอยู่ ใบหน้าคมตึงเครียดและกระวนกระวาย  ยิ่งเวลาผ่านไปนานมากเพียงไรอกอี้ฟานก็แทบจะระเบิด ปัดแจกกันลายสวยที่มีมูลค่าที่มากโขตกจากโต๊ะดังเพล้ง! แม้ว่ามันจะถูกซื้อเพื่อตกแต่งห้องของจื่อเทาโดยเฉพาะ อี้ฟานก็ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิด เมื่ออารมณ์ของเขาในเวลานี้มันกำลังคลุ้มคลั่งจนอกแทบระเบิด ยิ่งไม่เห็นวี่แววของท่านหมอก็ยิ่งตะโกนลั่นว่า "ชานเลี่ยมาหรือยัง!" เมื่อไม่มีเสียงใดๆตอบรับออกมาก็ยิ่งสบถ "โธ่เว้ย!" ด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน...

เอี้ยวตัวเดินฉับๆออกไปจากห้องนอนของคุณชายด้วยจิตใจที่ร้อนรน ใบหน้าถมึงทึงเดินออกไปจากตัวเรือนเพื่อไปลากคอท่านหมอมาที่นี่เสียเอง...

#รักร้ายKT