ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร ตอนที่43

สิ่งเปลี่ยน

กลีบปากของทั้งคู่บดเบียดเข้าหาเกี่ยวกระหวัดคว้านลิ้นเรียวหาความหวานภายในกระพุ้งแก้มนิ่ม มือหนาปัดป่ายไปตามเรือนร่างที่เปล่าเปลือยของจื่อเทาสำรวจร่างบางไปทุกสัดส่วน กลีบปากประทับจูบกดลงบนผิวขาวขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นจุดๆสันจมูกคลอเคลียไปตามลำคอระหงส์สูดกลิ่นหอมหวานราวกับดอกไม้แรกแย้ม ยามเมื่อจมูกคลอเคลียจื่อเทาจึงแอ่นคอรับสัมผัสความกระสับวาบหวิวทำให้ร่างบางส่งเสียคราง "อือ พี่อี้ฟาน" ยิ่งได้ฟังเสียงหวานอี้ฟานก็ยิงโลมเล้าชายหนุ่ม

เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกปลดเปลื้องจนร่างกายนั้นเปล่าเปลือยเนื้อกายของทั้งสองแนบเนื้อชิดกันจนไม่เหลือช่องว่างวงแขนบางโอบรอบคอแกร่งเพื่อรับสัมผัส ความโหยหามานานทำให้ร่างกายของทั้งคู่นั้นร้อนรุมดั่งไฟสุม เสียงหัวใจเต้นตึกตักระรัวราวกับกลองชัยอี้ฟานยกยิ้มเมื่อสัมผัสได้ถึงหัวใจที่แรงของจื่อเทายามเมื่อมือหนาเคล้นคลึงไปตามสะโพกนิ่มจื่อเทาก็ยิ่งส่งเสียงร้องครางอื้ออึงเสียงหวานพลานให้หัวใจอี้ฟานกระชุ่มกระชวย

ร่างบางถูกผลักเบาๆให้ลงนอนดวงตาหวานหยาดเยิ้มมองอี้ฟานราวกับว่ากำลังยั่วยวนท่านพี่ของเขา ดวงตาคมจับจ้องไปที่ริมฝีปากบางรูปกระจับฉ่ำไปด้วยน้ำหวานหยาดเยิ้ม ลิ้นหนาเลียริมฝีปากของตนและก้มลงบดเบียดริมฝีปากของจื่อเทาอีกครั้ง เรียวขาถูกยกขึ้นตั้งชันและจับสะโพกของจื่อเทาเพื่อเตรียมพร้อม

"อือ ท่านพี่" เสียงกระเส่าเอ่ยเรียกพลางนิ่วหน้าเมื่อแกนกายที่ใหญ่โตเกินกำลังๆสวนเข้ามายังข้างในร่างกาย อี้ฟานกระตุกยิ้มออกมาและกดจูบดูดซับน้ำตาหวานฝ่ามือหนาลูบกลุ่มผมเพื่อปลอบขวัญสบตาจื่อเทาซึ่งมีน้ำตาปริ่ม

"ข้าจะทำเบาๆ" น้ำเสียงทุ้มแตกพร่าเอ่ยปลอบประโลม และก้มลงจูบแลกลิ้นกับจื่อเทาอีกครั้งมือหนาคอยเคล้นคลึงแก่นกายของร่างบางให้ชูชันกระสันไปทั้งแก่นกาย ยามเมื่อมือหนาเคล้นคลึงขึ้นลงร่างบางก็ยิ่งแอ่นเข้าหาอี้ฟานพลางส่งเสียงครางกระเส่าฟังดูเสนาะหู อี้ฟานกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อจื่อเทานั้นกำลังเผลอไผลไปกับสัมผัสเมื่อสะโพกมนผ่อนเกร็งอี้ฟานจึงดันแก่นกายที่แข็งขืนเข้าไปจนมิดด้าม

"อ๊า!!!! อ่ะ ฮึก!" เสียงหวานร้องลั่นเมื่อรับรู้ได้ถึงช่องทางที่ฉีกขาดและจิกเล็บลงบนไหล่แกร่งเพื่อระงับความเจ็บปวด แววตาหวานสบตาอี้ฟานด้วยแววตาที่โกรธเคืองเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันจนผูกปม

"ท่านแกล้ง อ่ะอ๊ะ!" ไม่ทันที่จื่อเทาจะเอ่ยตำหนิแก่นกายของอี้ฟานก็ขยับอย่างช้าๆ สร้างความกระสันไปตามแผ่นหลังและท้องน้อย ความรู้สึกซาบซ่านที่ยากเกินจะกล่าวทำให้จื่อเทาต้องกอดอี้ฟานเอาไว้แน่น กลีบปากอวบอิ่มกดจูบไปตามข้างขมับที่ชื้นด้วยเม็ดเหงื่อก่อนจะผละออกมามองใบหน้าหวานที่หยาดเยิ้ม

"จื่อเทา อืม" อี้ฟานครางทุ้มเสียงเบาเมื่อความต้องการนั้นมันยากเกินกว่าที่เขาจะอ่อนโยนกับร่างกายที่บอบบางนี่ มือหนายึดไหล่บางไว้และกระแทกเข้าไปอย่างแรงเพื่อสนองตัณหาที่กำลังพลุกพล่าน ยิ่งจื่อเทาครางเสียงหวานยิ่งทำให้อี้ฟานนั้นขยับเร็วและถี่ จื่อเทากอดไหล่แกร่งไว้และกลั้นเสียงเมื่อความปั่นป่วนในร่างกายกำลังทำให้ชายหนุ่มนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ

"อ่ะ ฮึก! ท่านพี่ ท่านพะ..." จื่อเทากลืนน้ำลายลงคอด้วยอาการหอบหายใจหนักรับสัมผัสที่อี้ฟานนั้นกำลังปรนเปรอให้แก่เขา น้ำตาเม็ดใส่ของความสุขเอ่อคลอหน่วยของจื่อเทากลีบปากของอี้ฟานก็คอยดูดซับไปจนหมด

ความรัญจวนนำพาให้ทั้งคู่นั้นล่องลอยไปถึงสรวงสวรรค์ยามเมื่ออี้ฟานกอดก่ายจื่อเทานั้นสุขใจจนล้น ไหล่แกร่งถูกยึดเป็นที่พักพิงสร้างความอบอุ่นใจในยามที่จื่อเทานั้นกอดซุก ริมฝีปากนิ่มที่คอยประเล้าประโลมปลอบขวัญยิ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นแทบลืมหายใจสัมผัสที่สวนทางเข้ามาในร่างกายมันช่างรู้สึกดีราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆนุ่ม

"จื่อเทา ข้ารักเจ้า" ยามเมื่อคำกระซิบแหบพร่าเอ่ยบอกยิ่งทำให้จื่อเทานั้นตื้นตันในหัวใจและเผยอยิ้มออกมาด้วยความปิติ อี้ฟานจ้องมองวงหน้าหวานที่เปี่ยมสุขด้วยแววตาที่หวงหาอาทร มือหนาคอยลูบพวงแก้มนิ่มและกดจูบประทับเพื่อปลอบขวัญ

ในยามที่ใกล้ถึงจุดกระสันร่างกายก็ยิ่งบีบรัดจนอี้ฟานนั้นสัมผัสได้ เพียงแค่อี้ฟานดึงร่างบางขึ้นกอดและจับสะโพกมนให้ขยับเสียงร้องระงมของจื่อเทาก็ยิ่งเพิ่มความเสน่หาให้แก่องค์ราชาผู้นี้ มือหนาจับสะโพกมนกดสวนทางเข้ามายิ่งทำให้จื่อเทาร้องครางด้วยความสุขสม กลีบปากเย้าแหย่ยอดอกทำให้ร่างบางนั้นขนตั้งชันลุกเกลียวไปทั้งร่าง

"ขะ ข้าจะ ไม่ไหวแล้ว" จื่อเทากัดฟันเมื่อร่างกายนั้นกำลังจะถึงจุดๆหนึ่ง ความกระสันกำลังแล่นพล่านไปตามไขสันหลังและปั่นป่วนไปทั้งช่วงล่างจนถึงยอดอก ยิ่งจื่อเทาเอ่ยร้องเสียงกระเส่าอี้ฟานก็ยิ่งกระทำกับเอวคอดเร็วขึ้นจนเสียงหวานที่ครางออกมานั้นแทบไปไม่ได้ศัพท์

"อ่ะ อ๊า!!!!!" ความปวดหนึบที่แล่นพล่านไปทั้งแก่นกายถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้นอี้ฟานกระแทกแก่นกายสวนทางเข้าไปครั้งสุดท้ายและปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่างกายของจื่อเทาจนหมด

จื่อเทาทิ้งตัวลงบนหน้าอกแกร่งความเหนื่อยล้าจากการร่วมรักทำให้จื่อเทานั้นหอบจนตัวโยน มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังบอบบางและเชยคางให้จื่อเทานั้นสบตา

"เจ้ายังไม่บอกรักข้าเลยนะ" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามพลางยิ้มด้วยแววตาที่กรุ้มกริ่ม จื่อเทากลืนน้ำลายลงคอดังเอือกและเผยอปากที่ฉ่ำน้ำหอบหายใจเข้าลึกๆด้วยความเหนื่อย

กลีบปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยและระบายยิ้มออกมาบางๆ ใบหน้าหวานซุกลงบนไหล่แกร่งและเอียงใบหน้าไปที่ลำคอของอี้ฟานเล็กน้อยและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า "ข้า... รักท่านพี่"

"อ่ะอื้อ!" จื่อเทาขบริมฝีปากด้วยความรู้สึกปั่นป่วนเมื่ออี้ฟานนั้นขยับสะโพกของจื่อเทา

ในยามที่ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองแววตาของอี้ฟาน ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อและเห่อร้อนไปทั้งใบหน้า แววตาที่อี้ฟานนั้นมองมาแทบจะกลืนกินจื่อเทาไปทั้งร่างกายจื่อเทารู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นอี้ฟานนั้นแสดงสีหน้าออกมาอย่างเปิดเผยจึงเบือนใบหน้าหนีและฟุบลงเข้ากับไหล่แกร่งทั้งๆที่ช่วงล่างของอี้ฟานนั้นยังคงอยู่ในตัวของจื่อเทา

"หอมจัง" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพลางคลอเคลียไปตามลำคอระหงส์อีกครั้งทำให้จื่อเทาหัวเราะคิ๊กคั๊กด้วยความจั๊กจี้ จื่อเทาเอียงลำคอหนีจมูกโด่งที่ซุกไซร้เข้ามาเมื่อความรู้สึกนั้นกำลังแปลเปลี่ยนเป็นสยิวและซาบซ่านอยู่ภายใน

"ท่านพี่ข้าเหนื่อย" จื่อเทาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าใบหน้ายิ่งเห่อร้อนขึ้นเรื่อยๆเมื่อแก่นกายที่ฝังอยู่ภายในนั้นเริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง อี้ฟานกระตุกยิ้มกริ่มและกดจมูกลงบนพวงแก้มนิ่มของจื่อเทาดังฟอดและกระซิบเอ่ยกับชายหนุ่มข้างหูด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวน

"แต่ข้ายังไม่เหนื่อย... และดูท่า... เจ้าเองก็ต้องการเช่นกัน" อี้ฟานกลั้วหัวเราะออกมาเสียงเบาเมื่อกำปั้นของจื่อเทาทุบมาที่ไหล่แกร่งของอี้ฟานดังตุบร่างบางถูกจับให้ลงไปบนที่นอนดังตุบพร้อมๆกับแก่นกายที่กระแทกเข้ามาจนสุดทาง ใบหน้าหวานนิ่วหน้าเล็กน้อยและส่งเสียงครางหวานพาลให้รู้สึกหัวใจเต้นโครมคราม อี้ฟานสบตาจื่อเทายิ้มกรุ่มกริ่มทอดมองใบหน้าหวานพวงแก้มที่แดงระเรื่อราวกับกลีบดอกท้อช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

ยิ่งร่างบางอยู่ในอ้อมกอดของอี้ฟานด้วยแล้วอี้ฟานคงไม่ยอมจบมันง่ายๆเมื่อราตรีนี้มันช่างยาวนานยิ่งนัก ร่างบางที่ถูกโอบกอดโดยอี้ฟานแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันความโหยหาในความรักทำให้ทั้งคู่นั้นไม่อาจเลิกราร่วมรักได้ง่ายๆ ความรู้สึกเบาหวิวและอบอุ่นยามเมื่อถูกคนรักโอบกอดนั่นคือสิ่งเดียวที่ทั้งคู่กระสันอยากได้ใคร่ครอบครอง ความอิ่มเอมในห้วงอารมณ์ทำให้ทั้งคู่ดำดิ่งลึกลงไปสู่ห้วงเสน่หาและยากที่จะกลับคืนมาได้อีกครั้งหนึ่ง...

"จื่อเทาข้ารักเจ้า"

"ข้าเองก็รักท่านเช่นกัน"...

ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร ตอนที่33

ความอัปยศ ฮุนฮาน

ใบหน้าคมคายค่อยๆโน้มเข้าหากลีบปากของชายหนุ่มใบหน้าหวานเบี่ยงหนีแต่ก็ถูกฝ่ามือเรียวนั้นบีบเค้นคางเรียวจนเจ็บแปลบบังคับให้หันมาสบตา กลีบปากบางกระกบขบเม้มฟันคมกัดไปที่กลีบปากของเซฮุนดังกึก! องค์ราชานิ่วหน้าเพียงเล็กน้อยและผละออก

"ถุ้ย!" เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากกลีบปากสวยพลางแสยะยิ้มเหยียดให้แก่ผลงานของตน ลู่หานรู้สึกสะใจที่กระทำเช่นนี้ยิ่งเพิ่มแรงแห่งโทสะให้องค์ราชานั้นกริ้วโกรธใบหน้าคมคายบูดบึ้งขึ้นมาถนัดตาฟาดมือเรียวไปที่ใบหน้าของลู่หานดังฉาด ชายหนุ่มกัดฟันข่มความเจ็บจิกมือไปตามเนื้อผ้าเพื่อยับยั้งความเจ็บปวดเมื่อถูกกระทำต่ำทรามจากองค์ราชาผู้นี้

"ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะเก่งได้นานสักเพียงไหน!" เสียงกัดฟันเข่นเขี้ยวตะคอกใส่อย่างเหลืออดและก้มลงประกบจูบชายหนุ่มอย่างไม่ปราณีถึงลู่หานคิดจะทำร้ายเซฮุนอีกครั้งแต่เซฮุนกลับรู้ทันไม่ยอมง่ายๆ ส่วนล่างค่อยๆขยายแข็งขืนมือเรียวเคล้นคลึงจับแก่นกายของลู่หานไว้เต็มมือ เมื่อฟันคมหมายจะกัดมาที่ลิ้นเซฮุนจึงกดปลายนิ้วไปที่ยอดเล็บคมกดไปที่ร่องเล็กๆ จนชายหนุ่มนั้นครางลั่น

"อ๊า!" สบโอกาสให้ลิ้นเรียวนั้นช่วงชิงเข้าไปในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดช่วงชิงควานหารสหวานที่อยู่ภายใน ลู่หานหลับตาแน่นน้ำตาปริ่มรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงยามเมื่อถูสัมผัสแต่ร่างกายกลับตอบสนองราวกับว่าไม่ใช่ร่างกายของตนซึ่งเป็นผลมาจากกลิ่นยาสมุนไพรที่เซฮุนนั้นใช้กับเขา

ช่างน่าอัปยศอดสูยิ่งนัก!

"อืม" เซฮุนครางในลำคอเสียงพร่ารู้สึกพึงพอใจกับร่างกายที่ตนกดทับเสียงโซ่ตรวนที่ดึงดันยิ่งทำให้องค์ราชารู้สึกสนุกฝ่ามือเรียวต้านทานแรงกดที่ทาบทับใส่พยายามดันร่างสูงให้ออกไปจากตัวแต่ทว่าแขนทั้งสองข้างนั้นช่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรงราวกับว่าชายหนุ่มกำลังยึดเหนี่ยวแผ่นอกของเซฮุนไว้

"ฮึก!" เสียงกลืนน้ำลายลงคอเมื่อลมหายใจของตนนั้นขาดห้วงเมื่อเซฮุนยังล้วงล้ำเข้ามาในปากของตนไม่หยุดหย่อน มือเรียวลูบไปตามแผงอกที่ชื้นเหงื่อยิ่งองค์ราชาสัมผัสก็ยิ่งรู้สึกหน้ามืดเมื่อร่างกายที่ไม่นิ่มมากไม่แข็งมากเหมาะมือนั้นทำให้องค์ราชาแทบจะคลั่ง

"ฮ่า!"

"อึก!"

เซฮุนเหยียดหลังตรงมองวงหน้าของลู่หานที่หอบหายใจหนักแผงอกกระเพื่อมไปตามลมหายใจที่สูดเข้าออกดวงตาสวยของความเกลียดชังยังคงสบสายตาท้าทายไม่หยุดยั้งเซฮุนจึงกระตุกยิ้มอีกครั้งอย่างท้ายทาย

"จะทำอะไรนะ ไม่!" น้ำเสียงทุ้มแตกพร่าแหวลั่นมื่อเซฮุนคว้าไปที่ต้นขาให้แยกออก ยิ่งทำให้ลู่หานนั้นรู้ชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า

ร่างสูงค่อยๆทาบทับและบดเบียดเนื้อหนังจนเหงื่อชุ่มที่ชื้นแฉะตามร่างกายทำให้เกิดเสียงเสียดสีที่น่ารังเกียจ ลู่หานหันใบหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองเห็นสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่าตัวเขาในเวลานี้ กลีบปากบางค่อยๆ ประทับจูบไปตามพวงแก้มไล่ลงไปถึงลำคอระหงส์ของชายหนุ่มอย่างเชื่องช้ากดจูบดูดเม้มจนเกิดเป็นรอยกลีบกุหลาบตามเนื้อตัวของลู่หาน ขาเรียวถูกยกขึ้นชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนนั้นเสียดสีไปกับแก่นกายของตนที่ปริ่มน้ำรัก ความรู้สึกปั่นป่วนเมื่อถูกปลุกเร้ายิ่งล้นทะลักออกมาเรื่อยๆเมื่อร่างกายนั้นตอบสนองสัมผัสของเซฮุนเป็นอย่างดี

"ต่อให้เจ้าพยายามหลุดพ้นออกไปจากข้ามากเท่าใดตัวข้าก็จะไล่ตามเจ้าให้ถึงที่สุด" คำกระซิบแผ่วเบากระซิบพลางขบเม้มติ่งหูหยอกล้อจนรูขุมขนของลู่หานนั้นตั้งชัน โซ่ตรวนที่ข้อมือถูกปลดปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นอิสระจนเห็นเป็นรอยแดงของบาดแผล ริมฝีบางขององค์ราชาจูบประทับกลิ่นคาวเลือดที่หอมหวานและดูดเม้มจนลู่หานต้องนิ่วหน้า หยาดน้ำตาของความเคียดแค้นค่อยๆไหลออกมาอีกครั้งอย่างช้าๆ พร้อมๆกับกลีบปากของคนที่เกลียดชังบดเบียดเข้ามาอย่างหิวกระหาย สะโพกแกร่งถูกยกขึ้นจนแนบชิดเข้ากับหน้าท้องของเซฮุนตามมาด้วยความเจ็บปวดที่เริ่มแทรกกายเข้ามา

"อ๊า ยะ อย่า!" เสียงกรีดร้องเมื่อรับรู้ได้ถึงท่อนลำที่แข็งขืนค่อยๆเบียดเสียดเข้ามาภายในช่องทางที่คับแคบเนื้อบางฉีกขาดจนเลือดไหลซึมไปตามเรียวขาของชายหนุ่มร่างกายทุรนทุรายด้วยความเจ็บเมื่อส่วนนั่นดันเข้ามาในโพรงคับแคบอย่างช้าๆ

"กอดข้าสิ" ลู่หานส่ายหน้าไปมาปฏิเสธเซฮุนที่สั่งเขา พยายามขบฟันสะกดกลั้นความเจ็บปวดของร่างกายที่เหมือนจะแยกออกจากกันและแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เซฮุนกระตุกยิ้มโน้มใบหน้าประทับจูบที่เปลือกตาก่อนจะกระแทกสวนทางที่ยากลำบากเข้าไปจนสุดด้ามลู่หานสะดุ้งเฮือกรับรู้ได้ถึงเสียงที่ดังฉึบ! ฉีกขาดออกจากกันและตามมาด้วยเสียงทุ้มที่แผดเสียงลั่นจนน่าใจหาย

"อ๊า!!!!"

ร่างกายที่สั่นเทายามเมื่อแก่นกายของเซฮุนเข้ามาในตัวของเขาได้สำเร็จร่างกายเขาในเวลานี้รู้สึกเจ็บระบมไปทั้งร่างแต่ก็แฝงความกระสันอยู่ภายใน ลู่หานกัดฟันจ้องมองเซฮุนที่กระตุกยิ้มให้แก่เขา

เมื่อร่างสูงเริ่มขยับแก่นกายลู่หานก็ยิ่งบิดเร้าไปมาเมื่อช่วงร่างนั้นแทบจะระเบิด ความเจ็บทำให้น้ำตานั้นไหลออกมาไม่ขาดสายค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความกระสันที่แล่นพล่านไปตามไขสันหลังจนวูบวาบอยู่ข้างในท้องน้อย

นิ้วเรียวจิกไปบนที่นอนนุ่มใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไปมา ดวงตาฉ่ำหลับตาลงรับแรงกระแทกที่โหมกระหน่ำเข้ามาหนักหน่วงอ้อมแขนแกร่งโอบรอบเอวของลู่หานและช้อนร่างกายขึ้นโดยที่ลู่หานไม่ทันตั้งตัวจนร่างกายที่สวนเข้าหาแก่นกายและทาบทับจนมิดด้าม

"ฮึก!" ความรู้สึกปั่นป่วนที่แล่นพล่านยิ่งทำให้ลู่หานนั้นเจ็บปวด หากแต่ความเจ็บปวดนั้นคือหัวใจของชายหนุ่มเสียมากกว่า ปรือตามองเซฮุนที่หลี่ตายิ้มหวานให้แก่เขา ฝ่ามือเรียวยกสะโพกและกระแทกใส่ไม่ปราณีเสียงกระเส่าน่าอายที่มักเล็ดลอดออกมาให้องค์ราชาได้ชื่นใจยิ่งปลุกเล้าอารมณ์ขององค์ราชาให้พลุกพล่าน

ดูเสียว่าเจ้าจะทนฝืนได้นานสักเพียงไหน!

ดวงตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้มอยู่เป็นนัยจับเอวคอดขึ้นและสวนแก่นกายลงมาดังฉึบ!

"อ๊า!"

หึ! องค์ราชารู้สึกสนุกที่ได้กลั่นแกล้งลู่หานร่างกายที่สมบูรณ์นั้นทำให้องค์ราชารู้สึกพึงพอใจจนไม่อาจหยุดกายและผ่อนแรงลงยังคงกระหน่ำใส่ร่างกายของชายหนุ่มไม่ยั้งยิ่งเห็นหยาดน้ำตาของลู่หานก็ยิ่งทำให้องค์ราชานั้นพึงพอใจมากถึงมากที่สุดมันก็เปรียบกับความเจ็บปวดและความเสียใจในยามที่ลู่หานหนีเขาไปไม่ต่างกัน...

"ลู่หานเจ้าไม่มีวันหนีไปจากข้าอีกแล้ว" น้ำเสียงกระซิบแผ่วเบากระซิบบอกชายหนุ่มที่ร่างกายอ่อนปวกเปียก กลีบปากพรมจูบซับน้ำตาของลู่หานที่ร้องไห้ไม่หยุด ไม่นานนักชายทั้งสองก็ถึงฝั่งฝันที่ตนปรารถนาส่งเสียงหวานดังก้องไปทั่วห้องนอนขององค์ราชาแห่งไป๋หู่

ร่างกายของชายหนุ่มค่อยๆเอนหลังลงบนที่นอนอย่างช้าๆโดยองค์ราชาที่ค่อยๆประคับประคองทั้งๆที่แก่นกายนั้นยังคงฝังลึก ดวงตาเรียวคมดั่งพยัคฆ์จ้องมองชายหนุ่มที่นอนหันใบหน้าไปอีกทางดวงตาสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยร่างกายสั่นสะท้านน้อยๆด้วยแรงถอนสะอื้นหมดเรี่ยวแรงนอนแผ่โดยไม่สนสายตาที่จ้องมอง

"ข้า.. เกลียดเจ้า" น้ำเสียงเบาหวิวแทบกลืนหายเข้าไปในลำคอเอ่ยบอกพลางขบเม้มริมฝีปากแน่นไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเซฮุนที่จ้องมองตนด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยแววตาที่เย็นชาไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนจ้องมองลู่หานพลางยิ้มเหยียดเมื่อได้ยินในสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมาค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าหาลู่หาน

"เกลียดสิดีเพราะข้าจะทำให้เจ้ารักข้าด้วยร่างกายและจดจำข้าไปจนวันตายเลยล่ะ" ลู่หานค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆเมื่อได้ฟังคำกระซิบที่ตอบกลับ รอยยิ้มเย็นเหยียดหยามกระตุกยิ้มออกมาจากกลีบปากขององค์ราชาและจับใบหน้าของลู่หานให้หันกลับมาทางตนก่อนจะบดเบียดริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างหิวกระหาย เมื่อบทรักนั้นยังไม่สิ้นสุดเพียงแค่รอบเดียวเท่านั้น

ชายหนุ่มฝืนทนความเจ็บปวดที่ถูกปู้ยี่ปู้ยำโดยองค์ราชาแห่งไป๋หู่ความเคียดแค้นที่มันกระทำกับตนลู่หานจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด ตัวเขาจะขอจดจำมันไปตลอดชีวิตหากเมื่อใดก็ตามที่ตนหลุดออกจากพันธนาการของมันไปได้เมื่อใดเมื่อนั้นลู่หานจะบดขยี้มันดังเช่นที่มันทำกับตน!

ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร ตอนที่32

เสียงซวบซาบจากแก่นกายที่ชูชันเสียดสีเข้ากับหน้าท้องของคนที่ขึ้นคร่อมมือเรียวยกสะโพกของเฉินขึ้นและกดกระแทกลงหนักหน่วงเรียกเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มให้ครางหวาน

"ฮึก! ฮา ยะ อย่าทำ แบบนี้" น้ำเสียงขาดห้วงเอ่ยห้ามอี้ชิงที่กำลังกลั่นแกล้งตนและกัดฟันข่มอารมณ์เมื่อร่างกายนั้นกดลงสวนทางกับแก่นกายที่แข็งขืน มือเรียวจับศีรษะของคนที่ขยับอยู่ให้โน้มใบหน้าเข้าหาและบดเบียดกลีบปากอย่างร้อนแรง เรียวฟันขบเม้มที่ลิ้นหนาแผ่วเบาราวกับกำลังเคี้ยวขนมหวาน เรียกเสียงครางไม่พอใจแก่ผู้ที่ถูกกระทำไม่น้อย

"อะ อืออออออืมเฉิน" น้ำเสียงแตกพร่าครางเรียกชายหนุ่มเมื่อรู้สึกกระสันไปทั้งแก่นกายเมื่อร่างแกร่งกระแทกสวนทางกันอย่างเร่าร้อน มือหยาบยึดอี้ชิงเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวเมื่อถูกควบคุมร่างกายให้กระทำตามฝ่ามือเรียวที่ยกร่างกายขึ้นลง

ฟันคมขบเม้มไปที่ยอดอกยิ่งทำให้ร่างกายนั้นขนลุกเกรียวไปทั้งร่างสร้างความกระสันปั่นป่วนอยู่ในอกจนยอดออกนั้นแข็งเป็นไตยามเมื่อลิ้นโลมเลียยิ่งทำให้ร่างกายนั้นสั่นสะท้าน

"อะ อึก" เฉินขบฟันข่มความกระสันและปั่นป่วนที่อยู่ในอกปลือตาจ้องมองใบหน้าของอี้ชิงที่ระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ร่างกายถูกมือเรียวจับยึดและพลิกตัวให้ลงไปบนที่นอนนุ่มดังตุบและสวนทางเข้ามาจนมิดด้าม

"อ๊า!!!" ความลึกที่กระแทกเข้ามาถูกจุดปรสาทที่สั่นไหวทำให้เสียงน่าอายเอ่ยร้องออกมาอย่าลืมตัวสร้างร้อยยิ้มพึงพอใจให้แก่อี้ชิงที่ทอดมองร่างกายที่เย้ายวน อกแกร่งมีเหงื่อพราวไปตามร่างและหยดลงสู่ร่างกายของชายหนุ่มที่เปียกชุ่มไม่ต่างกัน

เรียวขายกขึ้นและกดจูบผะแผ่วทำให้คนที่อยู่เบื้องล่างใบหน้าเห่อร้อนไปถึงใบหูหากอี้ชิงเห็นเข้าล่ะก็คงจะยิ่งได้ใจอย่างแน่ๆ เฉินยกนิ้วกัดฟันเพื่อข่มอารมณ์ที่พลุกพลานฝ่ามือเรียวอีกข้างกดจิกที่นอนไว้

อี้ชิงจ้องมองดวงตาที่หยาดเยิ้มและท่าทางที่เย้ายวนของเฉินที่แสดงออกมาอย่างลืมตัว ความสง่างามยามเมื่ออยู่บนเตียงนอนนั้นทำให้อี้ชิงหลงใหลและกระสันอยากได้ใคร่ครอบครอบแต่เพียงผู้เดียว รู้สึกอิจฉาคนที่เฉินนั้นให้ใจจึงกระแทกกระหน่ำเข้าใส่ร่างกายเบื้องล้างจนชายหนุ่มนั้นครางอือ

หัวใจเต้นรัวตามจังหวะรักที่เร่าร้อน ร่างกายของสองชายนั้นตอบสนองแน่นชิดแทบเป็นหนึ่งเดียวกันอี้ชิงดูดดันกลีบปากหวานฝ่ามือเรียวเร่งเร้าแก่นกายที่แข็งขืนของชายหนุ่ม สะโพกแกร่งขยับเข้าออกด้วยความเร็วตามจังหวะที่ตนเคล้นคลึงรูดขึ้นลงตามจังหวะของตนเองที่กระแทกใส่ ใบหน้าคมเห่อร้อนและหอบถี่เมื่อถูกปลุกเล้าจากมือเรียวจนอึดอัดและปวดหนึบเมื่อแก่นกายนั้นแข็งตึงจนแทบระเบิดออก

"อือ อือ อะ" ยิ่งอี้ชิงกระแทกเข้ามาสุดแรงก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่างและมวนท้อง

"อืมเฉินข้ารักเจ้า"

"อ๊า!"

คำกระซิบยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของเฉินให้ระเบิดออกจนถึงขีดสุดปลดปล่อยน้ำรักเต็มฝ่ามือและหน้าท้องตัวเองและอี้ชิง ตามมาด้วยความเหลวที่กำลังสวนเข้ามาในร่างของเขา กลีบปากนิ่มพรมจูบไปตามใบหน้าของเฉินผะแผ่วมือเรียวเกลี่ยไปตามไรผมของเฉินที่นอนหอบหายใจถี่คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนเป็นปมดวงตาเรียวปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า

อี้ชิงกระตุกยิ้มที่มุมปากกดจูบไปที่หน้าผากมนของชายหนุ่ม

"เจ้าเป็นของข้าต่อให้เจ้ารักใครถึงอย่างไรก็หนีข้าไม่พ้นหรอกเฉิน..."

คำกระซิบเอาแต่ได้ยิ่งทำให้เฉินเจ็บปวดรู้สึกรังเกียจตัวเองที่ตอบสนองร่างกายนี้ เพียงแค่อี้ชิงกดจูบและลูบคลำมันก็ตอบสนองอี้ชิงไปเสียแล้วเฉินปล่อยให้ร่างกายตนนั้นถลำลึกมากจนเกินไป จนไม่อาจถอนตัวออกมาจากอี้ชิงได้อีกแล้ว ถึงตนจะรักจื่อเทามากแต่ก็รู้สึกผิดที่ทรยศหัวใจของตนเอง

ข้าเป็นเพียงได้แค่พี่ชายของจื่อเทาเท่านั้นสินะ...

น้ำตาเม็ดใสไหลไปตามพวงแก้มของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะผล็อยหลับไปในไม่ช้าภายใต้อ้อมกอดของอี้ชิงที่คอยโอบกอดมอบไออุ่นให้แก่เขา....

ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร ตอนที่28

องค์ราชาแห่งเสวียนอู่

จื่อเทาถูกแรงกระชากจนร่างบางหล่นตุบไปบนที่นอนนุ่มยามเมื่อซูโฮกำลังทาบทับขึ้นมายิ่งทำให้จื่อเทารู้สึกกลัวจนตัวสั่น ดวงตาเรียวสวยไหวระริกด้วยความกลัวและเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาไหลรินออกมาลงไปตามแก้มเนียน รอยยิ้มเย็นจากชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งทำให้ร่างกายสั่นเทา

“ปะ ปล่อย” น้ำเสียงสั่นเอ่ยพลางยันหน้าอกของอีกคนที่กำลังทาบทับแต่ทว่าน้ำหนักและพละกำลังขององค์ราชานั้นไม่อาจที่จะขัดขืนได้ ดวงตาเรียวหลับตาปี๋น้ำตาของความรังเกียจยังคงไหลออกมาไม่หยุดหย่อนหันใบหน้าหนีริมฝีปากไปอีกทางจนเนื้อนิ้มแตะสัมผัสไปที่แก้มเนียนที่ชื้นไปด้วยน้ำตา

ซูโฮกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางที่ขัดขืนมือเรียวจึงคว้าไปที่ข้อมือและรวบยกขึ้นไม่ให้จื่อเทาขยับตัว ดวงตาเรียวเบิกโพลงหันมามองซูโฮด้วยแววตาที่แข็งขืนกลีบปากถูกขบด้วยฟันของเด็กหนุ่มจนเกิดเป็นรอยแดงจัด

“เจ้าชื่ออะไร” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพลางกดจูบไปที่เปลือกตาของเด็กหนุ่ม จื่อเทาพยายามหันหนีแต่ไม่อาจหนีริมฝีปากบางของซูโฮได้ยามเมื่อลิ้นร้อนโลมเลียไปที่น้ำตาเม็ดใสก็ยิ่งกัดปากจนห้อเลือด

“หึ!” เสียงหัวเราะกดต่ำในลำคอเมื่อเห็นท่าทางที่ดื้อดึง ดวงตาเรียวทอดมองใบหน้าหวานภายใต้แสงเทียนสีนวลยิ่งเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินก็ยิ่งรุกล้ำเด็กหนุ่มยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าเด็กหนุ่มก็ชอบเรื่องบนเตียงหรืออย่างไรหากเป็นคนของท่านชายก็ย่อมรู้เรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดีแต่ทว่าท่าทางที่รังเกียจมันรู้สึกขัดหูขัดตาและขัดใจขององค์ราชาผู้นี้ยิ่งนัก

“อย่านะ!” น้ำเสียงหวานแหวลั่นด้วยความตกใจเมื่อมือเรียวของซูโฮค่อยลูบไปตามเนื้อผ้านิ่มเชือกผ้าถูกกระตุกเพียงครั้งเดียวก็เผยให้เห็นอกเนียนที่ชวนมอง

“ดูท่าเจ้าคงจะเป็นอย่าที่ข้าคิด” ยิ่งเห็นกลีบกุหลาบตามเนื้อตัวก็ยิ่งกระตุกยิ้มที่มุมปากดูท่าเด็กหนุ่มคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับท่านชายแห่งหวงหลงจริงๆสินะ เมื่อเห็นเช่นนี้แล้วมันช่างรู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อคิดว่าน้องสาวของตนกำลังจะร่วมหอไปกับท่านชายแห่งหวงหลงที่แอบมีความสัมพันธ์กับเด็กหนุ่มผู้นี้อยู่แล้ว เด็กหนุ่มผู้นี้ก็เปรียบเสมือนศัตรูหัวใจของน้องสาวอีกคน เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วย่อมต้องกำจัดไป

“อือ ปล่อยข้า ฮึก! พี่อี้ฟา....” จื่อเทาดิ้นพล่านไปมาพยายามขัดขืนยามเมื่อมือเรียวลูบไปตามเนื้อนิ่มของตน น้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มเนียนไม่หยุดหย่อนร่ำร้องเรียกหาอี้ฟานซ้ำแล้วซ้ำเล่าเจียนขาดใจ

“ให้ปล่อยหรือ คงไม่ได้หรอกเพราะถึงอย่างไรเจ้าก็กำลังจะถูกทิ้งอยู่ดี พี่อี้ฟานของเจ้ากำลังจะเข้าอภิเษกสมรสกับน้องของข้าเช่นนี้แล้วเจ้ายังคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้ากลับไปหาท่านชายของเจ้าอีกหรือ” ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกเจ็บร้าวราวกับถูกเข็มพันเล่มเสียดแทงข้างในหัวใจ ดวงตาเรียวหลับตาลงและยิ่งถอนสะอื้นร่ำไห้หนักกลีบปากบางขบเม้มแน่นจนเลือดไหลซึม

ซูโฮเหยียดยิ้มออกมาโน้มใบหน้ากดจูบไปที่ริมฝีปากบางได้รูปลิ้นหนาโลมเลียไปที่เลือดสีแดงสดและกดจูบช่วงชิงกลีบปากบางของจื่อเทาอย่างรุนแรง

“ฮึก!” จื่อเทาหลับตาแน่นและถอนสะอื้น ยามเมื่อลิ้นร้อนคว้านเข้ามาในโพรงปากก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจพยายามขัดขืนแต่ซูโฮกลับรู้ทันมือเรียวล้วงเข้าไปในเนื้อผ้ากอบกุมแก่นกายของเด็กหนุ่มทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือกเรียวขาพยายามดิ้นหนีแต่กลับถูกขาแกร่งของซูโฮกดทับ

“อือๆ” ใบหน้าหวานนิ่วหน้าเมื่อแก่นกายถูกเคล้นคลึงไปทียอดปลายเพียงแค่นิ้วโป้งกดคลึงร่างกายกลับตอบสนองและทรยศต่อหัวใจไปเสียแล้ว

“ยะ อย่า อา ฮือ” จื่อเทาครางอือและกัดฟันไม่ให้น้ำเสียงที่น่าอายออกมา ยิ่งซูโฮเห็นใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เสียงหวานครางกระเส่าก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจอยากได้ยินเสียงหวานที่ครางร้องมากขึ้นกว่าเดิม

“อา ไม่เอา ออก อกไปนะ” จื่อเทาแอ่นกายหลบออกไปจากกลีบปากนิ่มของชายหนุ่มลิ้นร้อนโลมเลียไปตามยอดอกนิ่มโดยที่ฝ่ามือยังเคล้นคลึงอยู่ที่ปลายยอดของแก่นกาย ร่างบางบิดเร้าเจียนขาดใจยิ่งฟันคมขบเม้มไปที่ยอดอกก็ยิ่งรู้สึกปวดหนึบที่ท่อนล่างร่างกายเหมือนจะแตกระเอียดก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวข้นออกมาเต็มฝ่ามือของซูโฮ

เสียงหอบหายใจถี่และดวงตาที่หยาดเยิ้มทอดมองซูโฮที่โลมเลียน้ำรักเต็มฝ่ามือด้วยความรู้สึกเกลียด ในเวลานี้จื่อเทาอยากจะตบใบหน้าของชายหนุ่มนี่สักครั้ง

“เจ้าจะเลิกขืนข้าได้หรือยังหืม เด็กน้อย” นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามพวงแก้มนิ่มของจื่อเทาแววตาที่ดื้อรั้นนี่ช่างน่าดึงดูดยิ่งนัก จื่อเทาขบเม้มริมฝีปากน้อยๆและพยักหน้าเบาๆอย่างจำนน ซูโฮจึงค่อยๆผละแขนของจื่อเทาออกให้เป็นอิสระ

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเรียวตบไปที่หน้าของซูโฮอีกครั้งด้วยแววตาที่ท้าทาย ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับมากระตุกยิ้มเหี้ยมก่อนจะดึงเสื้อผ้าของจื่อเทาจนฉีกขาด

“ไม่! ปล่อยอย่านะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยร้องด้วยความหวาดกลัวมือเรียวกอดร่างกายที่กำลังถูกดึงเสื้อผ้าออกไปจนหมดสิ้นแววตาที่แข็งตึงและเย็นยะเยียบช่างน่ากลัวจนไม่อาจทนสบตามอง

“หากเจ้าเลิกดื้อข้าจะอ่อนโยนต่อเจ้า แต่ถ้าหากเจ้ายังขืนดื้อดึงต่อไปต่อให้เจ้าร่ำร้องหาอี้ฟานมากแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับไปพบได้อีกแล้ว” น้ำเสียงข่มขู่เอ่ยพลางกดจูบไปที่เปลือกตาของจื่อเทาที่หลับตาแน่นน้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียนไม่หยุดหย่อนความกลัวทำให้ร่างกายสั่นเทายิ่งกลีบปากประทับจูบไปตามผิวนิ่มยิ่งทำให้จื่อเทาเกร็งตัวไปทั้งร่าง

ช่วยข้าด้วยข้ากลัว...

จื่อเทาร่ำร้องหามังกรดำที่หายไป หรือใครสักคนที่เข้ามาช่วยเขา รู้สึกโกรธตัวเองในใจหากเขาไม่คิดที่จะหนีออกมาจากตำหนักจื่อเทาคงไม่ถูกคนป่าเถื่อนกระทำเช่นนี้

“อา อย่าข้าเจ็บ” จื่อเทาลืมตามองไปที่กลีบปากของซูโฮซึ่งกำลังกดเม้มและดูดคลึงไปที่รอยถลอกที่ตนได้แผลเมื่อครั้งที่หนีออกมา ดวงตาเรียวเล็กตะวัดดวงตามองจื่อเทาพลางเหยียดยิ้มและผละออกเคลื่อนใบหน้าเข้าประกบจูบเข้ากับกลีบปากหวานที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ยามที่ได้ลิ้มรสความหวานก็ยิ่งรู้สึกละโมบในตัณหาเกี่ยวกระหวัดรุกล้ำช่วงชิงลิ้นร้อนของอีกคนให้ยอมรับสัมผัสที่ตนมอบให้

ร่างกายถูกจับพลิกให้ลุกขึ้นนั่งอกแกร่งแนบชิดแผ่นหลังที่เนียนละเอียดราวกับปุยเมฆฝ่ามือร้อนระอุเค้นคลึงไปที่แก่นกายของจื่อเทาอีกครั้งเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ที่เริ่มจะอ่อนยวบให้กลับมาแข็งขืน

“อือๆ ฮึก” เสียงครางอื้ออึงพลางถอนสะอื้นพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเสียวซ่านที่กำลังก่อตัว ฝ่ามืเรียวยกขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงที่น่าอับอายนั้นเล็ดลอดออกมา แต่มีหรือซูโฮจะยอม ฝ่ามือเรียวจับใบหน้าหวานให้เอี้ยวหันมารับจูบของชายหนุ่มทำให้จื่อเทาต้องหลับตาแน่นไม่อยากสบตาของซูโฮที่กำลังมองเขาด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์

“อา” น้ำเสียงครางกระเส่ายิ่งปลุกเร้าอารมณ์ให้คนข้างหลังนั้นแข็งขืนแก่นกายที่ชูชันค่อยๆบดเบียดไปตามเอวคอดอย่างช้าๆจื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่อรับรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นพยายามถดถอยออกไปให้ห่างแต่กลับถูกอ้อมกอดแกร่งกอดรัดเอาไว้

“จะหนีไปไหนล่ะ หืม” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยกระซิบพลางขบเม้มไปที่ติ่งหูยิ่งสร้างความกระสันในอกให้ชูชัน

เกลียด... เกลียดตัวข้าที่อ่อนแอ...

“ปล่อย ยะ อย่า ฮึก” จื่อเทาพยายามถดถอยเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนกำลังรุกล้ำเข้ามาทางด้านหลังหมายจะเบียดเสียดเข้ามาในโพลงที่คับแคบ จื่อเทากัดฟันทนยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าน้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มเนียนจนเปรอะเปือนเต็มใบหน้าหวาน

“องค์ราชาพระเจ้าค่ะ!” ซูโฮชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงองครักษ์คนสนิทที่ตะโกนเรียกจากทางด้านหน้าเรือนพักทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดการกระทำที่ทำอยู่

“มีอะไร” น้ำเสียงกดต่ำไม่สบอารมณ์เอ่ยถามกลับไปแต่ยังคงกดจูบไปที่ลำคอระหงส์ของจื่อเทา

“ท่านหญิงมีรับสั่งให้เข้าพบพระเจ้าค่ะ” ซูโฮหลับตาถอนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะผละกายให้จื่อเทาฟุบลงไปบนที่นอนนุ่ม

“บอกนางว่าข้าไม่ว่าง” น้ำเสียงเย็นเอ่ยตอบกลับไปอีกครั้ง

“ท่านหญิงรับสั่งหากพระองค์ไม่เสด็จไปท่านหญิงจะเสด็จมาที่นี่เองจะให้ข้ากราบทูลไปเช่นไรพระเจ้าค่ะ” ซูโฮหลับตาถอนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายและทอดยาวอีกครั้ง หันไปมองจื่อเทาที่นอนฟุบหมอนถอนสะอื้นออกมาเบาๆ

“เดี๋ยวข้าออกไป”

มือเรียวลูบไปตามแผ่นหลังพลางยกยิ้มที่มุมปากและช้อนร่างบางให้หงายมาสบตากับเขา ทอดมองใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาและถอนสะอื้นแลดูน่าสงสารเสียจริง

“จะทำอะไรน่ะ” จื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่ออยู่ๆซูโฮก็จับไปที่แก่นกายของตนอีกครั้งใบหน้าหล่อรูปงามไม่ตอบกลับกระตุกยิ้มและก้มลงครอบงำดูดเม้มแก่นกายของเด็กหนุ่ม ใบหน้าหวานนิ้วหน้าเมื่อโพลงปากอุ่นๆครอบงำและดูดกลืนจนรู้สึกปวดหนึบ มือเรียวจิกไปบนที่นอนนุ่มเพื่อยับยั้งอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วน ยิ่งโพลงปากครูดเข้าออกไปมาก็ยิ่งทำให้ร่างกายกระสันจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หยาดน้ำหวานถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนหมดสิ้นร่างกายที่อ่อนยวบหอบหนักจนหมดแรง ไรผมสลวยชื้นไปด้วยเหงื่อที่แตกพลั่กดวงตาหวานหยาดเยิ้มและขมวดคิ้วยุ่ง

ซูโฮผละออกมาจากการดูดเม้มน้ำหวานและเลียกลีบปากของตนไปมาพลางยกยิ้ม โน้มใบหน้ากดจูบดูดเม้มริมฝีปากหวานของจื่อเทาอีกครั้ง ยามเมื่อลิ้นหนาลุกล้ำเข้ามาในโพลงปากรสชาติหอมหวานของน้ำรักนั้นอบอวลจนรู้สึกได้ จื่อเทาปล่อยให้ชายหนุ่มกระทำจนพอใจโดยที่ร่างกายไม่ขัดขืน...

“เป็นเด็กดีอยู่ที่นี่ล่ะ” ฝ่ามือเรียวลูบไปตามใบหน้าหวานของชายหนุ่มอีกครั้งจึงผละออกลุกขึ้นกระชับเสื้อผ้าให้เข้ารูปและเดินออกไปจากเรือนพักปล่อยให้ร่างบางนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนที่นอนนุ่ม กำชับสั่งให้ทหารเสวียนอู่เฝ้าเวรยามไว้ให้ดีห้ามให้ใครรุกล้ำเข้ามาที่นี่ก่อนจะเดินออกไปจากที่นี่เพื่อไปหาน้องสาวของตน...

“ฮึก!” ใบหน้าหวานที่เลื่อนลอยค่อยๆนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดดวงตาสวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้งและตะแคงข้างกอดร่างกายที่เปล่าเปลือยเอาไว้แน่น

“ฮือ พี่อี้ฟาน...”

ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร ตอนที่26

ข้อแม้ที่แลกด้วยร่างกาย

ดวงตาเรียวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วสม่ำเสมอของซิ่วหมินที่หลับลงไปแล้วเฉินจึงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆและเดินออกไปจากตัวเรือนด้วยฝีเท้าเงียบเชียบ ชายหนุ่มเดินไปตามทางที่อี้ชิงนั้นบอกไว้ไม่นานนักก็เห็นแสงสีฟ้าอ่อนๆลอยวนเต็มบริเวณพื้นที่ไปเสียหมดชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงขอนไม้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

เสียงใบไม้ที่เฉินเหยียบย่ำทำให้คนที่แหงนมองสิ่งสวยงามภายในป่าค่อยๆหันมาอย่างช้าๆ อี้ชิงฉีกยิ้มกว้างและค่อยๆผายมือให้เฉินนั้นเดินเข้ามาหาและจับมือเขาไว้ แต่ทว่าอี้ชิงกลับโดนฝ่ามือเรียวปัดออกไปดังเพียะ! แต่อี้ชิงก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรกลับหัวเราะในลำคอเสียงเบาจนตาหยี

“เจ้ามาช้านะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยพลางระบายยิ้มออกมาก่อนจะหันไปทางสระน้ำที่ไม่ใหญ่มากนัก เฉินมองไปที่สระซึ่งมีหินล้อมรอบภายในน้ำมีดอกบัวขึ้นแซมอยู่ประปลายและน้ำก็เกิดเป็นแสงสีฟ้าอ่อนๆจนสมารถมองเห็นข้างใต้ของน้ำซึ่งเป็นผลึกสีฟ้าอยู่ข้างใต้นั้นรู้สึกแปลกตาไม่น้อยที่ได้พบเจออะไรที่แปลกเช่นนี้

“มานั่งนี่สิ” อี้ชิงตบที่นั่งข้างๆเขาเพื่อให้เฉินเข้ามาใกล้หลังจากที่ชายหนุ่มเอาแต่ยืนนิ่งเงียบอยู่นานสองนาน

“ท่านจะทำอะไรก็รีบทำเสียเถอะ” น้ำเสียงแข็งเอ่ยพลางปลดเปลื้องเสื้อตัวนอกของตนเองออก อี้ชิงเลิกคิ้วพลางยกมือป้องปากหัวเราะออกมาเสียงเบายิ่งทำให้คนที่ถูกหัวเราะทำสีหน้ายุ่งจนคิ้วผูกกันเป็นปม

“อย่ารีบร้อนสิข้าไม่ใช่คนที่มักมากในตัณหาเสียหน่อยมานั่งข้างๆข้า” ไม่พูดเปล่ายังตบที่นั่งข้างๆของตัวเองอีกครั้งและหันไปมองเบื้องหน้าตามเดิม เฉินจึงถอนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตามคำสั่งของอี้ชิง ดวงตาเรียวจ้องมองไปข้างหน้าซึ่งมีเเสงสีฟ้าลอยวนราวกับหิ่งห้อยแต่ถ้าหากเพ่งมองดีๆแล้วล่ะก็มันคือเด็กผู้หญิงที่มีปีกแมลงปอติดอยู่ที่หลังกำลังบินวนเล่นละอองน้ำของผลึกข้างใต้ที่พวยพุ่งขึ้นมาเป็นเงาจางๆเมื่อมองไปนานๆก็รู้สึกเพลินตาจนไม่อาจละไปไหน

“สวยใช่ไหมล่ะข้าเคยคิดว่าสักวันหนึ่งข้าจะมีเพื่อนร่วมดูสักครั้ง” เฉินหันไปทางอี้ชิงที่ระบายยิ้มบางๆจ้องมองสิ่งเหล่านั้นไม่วางตาเมื่อรู้สึกว่าเฉินหันมาอี้ชิงจึงหันมาสบตาบ้าง รอยยิ้มอ่อนโยนยิ้มให้เฉินจนตาหยีทำให้คนที่ถูกมอบรอยยิ้มต้องรีบหันหนีไปทางอื่นเพราะรู้สึกใจเต้นเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นที่ยิ้มออกมา

“ไม่สวยหรือ หืม” อี้ชิงชะเง้อหน้าเข้ามามองเฉินใกล้ๆยิ่งทำให้เฉินนั้นทำตัวไม่ถูกนัก

“อะ อืมก็สวยดี” น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยพลางหันใบหน้าหนีอี้ชิงที่แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แต่อี้ชิงกลับชอบใจค่อยๆเขยิบเข้าหาชายหนุ่ม ฝ่ามือเรียวเอื้อมจับมือของเฉินและกอบกุมเอาไวแน่นและเอื้อมมืออีกข้างจับใบหน้าของชายหนุ่มให้หันมาสบตา ดวงตาของอี้ชิงและเฉินค่อยๆมองกันอย่างอ้อยอิ่งอี้ชิงค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าหาเฉินอย่างช้าๆและกดจูบไปที่ริมฝีปากบางที่ไม่ขัดขืน

ลมหายใจอ่อนๆที่เป่ารดทำให้เฉินรู้สึกแปลกๆและหลับตาลงรับสัมผัสที่อี้ชิงมอบให้เมื่อตนเตรียมตัวเตรียมใจที่จะรับสัมผัสนี้ อี้ชิงค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกอย่างช้าๆจนสาบเสื้อนั้นตกไปกองอยู่ที่เอวแกร่งเผยให้เห็นผิวกายรูปร่างกำยำได้สัดส่วนของคนที่ฝึกอาวุธเป็นเวลานาน ยามเมื่อฝ่ามือลูบไปตามผิวกายที่ไม่แข็งมากของชายหนุ่มอี้ชิงก็ยิ่งรู้สึกอยากรู้จักร่างกายนี้ให้มากขึ้น ดวงตาจ้องมองดวงตาเรียวที่มีขนตายาวเป็นแพชวนมองยามเมื่ออยู่ใกล้ๆ เมื่ออี้ชิงผละริมฝีปากออกมาและชายหนุ่มหอบหายใจเล็กน้อยดวงตาเรียวค่อยๆช้อนดวงตาขึ้นมองอี้ชิงยิ่งหัวใจเต้นไม่เป็นระสำสองแขนช้อนร่างของเฉินเข้าสู่อ้อมกอดทันที

“ท่านจะทำอะไรน่ะ” เฉินร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆอี้ชิงก็อุ้มเขาจนตัวลอยทำราวกับว่าเฉินนั้นเป็นผู้หญิงรู้สึกไม่ชอบใจเลยสักนิดเมื่อถูกกระทำเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่กรุ้มกริ่มก็ต้องเงียบเสียงลงและหันใบหน้าไปทางอื่นมองไปทางสระน้ำที่อี้ชิงค่อยๆพาร่างของเขาเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆและค่อยๆหย่อนตัวลงไปในสระน้ำอย่างช้าๆจนรับรู้ความเย็นยะเยียบของน้ำที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง

“เย็นหรือ” อี้ชิงเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเฉินที่ขมวดคิ้วยุ่งและตัวแข็งทันทีที่ลงมาในสระ

“ทำไมมันถึงได้เย็นเช่นนี้” เฉินพูดพลางมองลงไปข้างล่างซึ่งเป็นผลึกสีฟ้าเหมือนก้อนน้ำแข็ง

“นี่เป็นผลึกเยือกแข็งข้าใช้ที่นี่ฝึกสมาธิและเป็นการฝึกกายให้แข็งแกร่งเช่นไรล่ะ” อี้ชิงพูดพลางยิ้มหวานเมื่อเฉินหันมามอง และค่อยๆปล่อยให้เฉินนั้นยืนลงไปในน้ำ ยิ่งฝ่าเท้าเหยียบสัมผัสไปที่ผลึกเฉินก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งเมื่อความเย็นนั้นแล่นไปตามกระดูกขึ้นมาถึงไขสันหลังรูขุมขนตั้งชันและรู้สึกแข็งจนไม่อาจขยับตัว

กลีบปากบางถูกบดเบียดอีกครั้งอย่างเร่าร้อนจนเฉินนั้นตั้งตัวไม่ทัน ดวงตาเรียวสบตาเข้าด้วยกันเมื่อทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้มือเรียวปัดป่ายไปตามผิวกายกำยำของเฉินไล่ลงจากแผ่นหลังไปถึงเอวมนของชายหนุ่ม “ปลดเสื้อข้าสิ” คำกระซิบสั่งเสียงแหบพร่าเอ่ยสั่งพลางขบเม้มไปที่ติ่งหูชายหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยแต่ก็ทำตามคำสั่ง เสื้อผ้าของอี้ชิงค่อยๆถูกปลดออกไปอย่างช้าโดยที่กลีบปากของอี้ชิงกำลังจูบไล่ไปตามลำคอแกร่ง

ความหนาวเย็นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนไปความร้อนที่สุมอยู่ในตัวเมื่อร่างกายของทั้งคู่ต่างแนบชิดกันและกันจนไม่มีช่องว่างหลงเหลือกลีบปากอี้ชิงบดเบียดเข้าหาราวกับโหยหาความวาบหวามมาเนิ่นนาน เฉินปลือตามองใบหน้าของอี้ชิงที่กำลังเกี่ยวกระหวัดลิ้นของตนภายในโพรงปากอย่างหิวกระหายรู้สึกแปลกใจทั้งๆที่ภายนอกดูอ่อนโยนแต่เมื่อถึงเวลาที่ร่วมรักกลับร้อนแรงเสียจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ความเงอะงะไม่เคยร่วมรักกับใครทำให้เฉินนั้นอ่อนปวกเปียกปล่อยให้คนตรงหน้ากระทำกับร่างกายตามใจชอบน้ำที่สูงเหนือเอวคอยชโลมเบื้องล่างไม่ให้เจ็บปวดยามเมื่อนิ้วเรียวของอีกคนกำลังสอดใส่เพื่อเปิดช่องทางไม่ให้เฉินต้องเจ็บปวดมากหากต้องรับแก่นกายที่แข็งขืน

“อือ” เฉินนิ่วหน้าและกอดอี้ชิงเอาไวแน่นจนร่างกายนั้นแนบชิดเมื่อนิ้วเรียวค่อยๆสอดเข้าไปทีละนิ้วภายในโพลงที่คับแคบกลีบปากกดจูบดูดซับน้ำตาของเฉินที่ไหลปริ่ม เคยบาดเจ็บมาก็บ่อยครั้งแต่ไม่มีครั้งใดเลยที่เจ็บมากขนาดนี้

“เจ็บหรือหืม” คำกระซิบแหบพร่าเอ่ยถามพลางยกยิ้ม เฉินที่ปลือตามองอี้ชิงคิ้วขมวด มองอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อถูกถามเช่นนี้หากไม่ลองดูบ้างก็คงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บถึงเพียงไหนแต่อี้ชิงก็พอจะรู้อยู่ว่าเฉินนั้นกำลังก่นด่าอี้ชิงอยู่ในใจเอาจึงดึงนิ้วออกและพาร่างของเฉินไปนั่งที่ขอบสระ

“จะทำอะไรน่ะ” เฉินมองอี้ชิงด้วยความฉงนเมื่อใบหน้าคมเงยหน้ามองเขาพลางยกยิ้มมือเรียวจับแก่นกายที่อ่อนปวกเปียกเมื่อมือเย็นๆแตะสัมผัสก็สะดุ้งเล็กน้อยเบิกตามองอี้ชิงที่ก้มลงใช้ปากครอบงำแก่นกายของตนเอาไว้

“อือ อือ” เฉินยกมือปิดปากและแอ่นตัวไปด้านหลังเมื่อแก่นกายกำลังถูกดูดเม้มด้วยโพรงปากนิ่มความรู้สึกปวดหนึบและกระสันทำให้แก่นกายของตนแข็งขืนรู้สึกดีและรู้สึกปวดไปพร้อมๆกันยิ่งอี้ชิงดูดดันขึ้นลงไปมายิ่งทำให้ภายในอกยิ่งปั่นป่วนรูขุมขนตั้งชันไปถึงใบหน้า

“อา” เสียงกระเส่าครางออกมาเมื่อถึงขีดสุดอี้ชิงโลมเลียน้ำหวานของคนตรงหน้าจนหมดและเงยหน้ายิ้มให้แก่ชายหนุ่มที่หอบหายใจหนักมองอี้ชิงด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม

“แค่นี้เหนื่อยแล้วหรือ” เฉินกลืนน้ำลายลงคอพลางแยกเขี้ยวใส่เมื่อถูกคำพูดน้ำเสียงติดดูถูกเล็กน้อยของอี้ชิง อ้อมแขนบางโอบกอดอี้ชิงที่อยู่ตรงหน้าและประกบจูบริมฝีปากบดเบียดคืนไปบ้างเพื่อระบายอารมณ์ที่ตกเป็นรองจนรับรู้ถึงกลิ่นคาวรสหวานยังคงเจือจางอยู่ในกระพุ้งแก้มของอี้ชิง

ยิ่งเห็นท่าทีของเฉินที่เปลี่ยนเป็นรุกเข้ามา อี้ชิงก็ยิ่งยกยิ้มและดุนดันตอบโต้โดยที่ไม่มีใครยอมใครลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดภายในโพรงปากยิ่งเพิ่มความกระสันให้ทั้งคู่ให้แก่นกายยิ่งแข็งขืน แววตาที่ดื้อรั้นฉายแววออกมาเมื่ออี้ชิงผละริมฝีปากของเฉินยิ่งทำให้อี้ชิงนั้นพึงพอใจและรู้สึกอยากปราบเด็กดื้อคนนี้ให้อยู่หมัดมือเรียวตะปบไปที่เอวมนและจับให้หันหลังโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว

“ท่านจะทำอะไรน่ะ” เฉินร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆก็ถูกดันสะโพกมนขึ้น อี้ชิงกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลังจนแนบชิดและโน้มใบหน้ากระซิบที่ข้างหูของเฉินที่หันมาแหวสียงใส่

“แล้วสามีภรรยาเขาทำกันเช่นไรเล่า หึหึ” น้ำเสียงหัวเราะหึในลำคอของอี้ชิงที่หัวเราะเสียงกดต่ำยิ่งทำให้เฉินนั้นหน้าแดงเถือกทันทีที่ได้ฟัง แก่นกายที่ใหญ่เกินกำลังๆรุกล้ำเข้ามาในโพรงที่คับแคบอย่างช้าๆ

“อา อา!” ความรู้สึกเจ็บเหมือนจะฉีกขาดทำให้ร่างกายของตนเองอ่อนยวบฝ่ามือเรียวของคนข้างหลังเอื้อมมาจับและรูดคลึงปลุกอารมณ์ให้กลับคืนมาใบหน้าเรียวถูกจับให้หันกลับมารับริมฝีปากของอี้ชิงและกดจูบดูดเม้มร้อนแรงเพื่อสร้างอารมณ์ให้รู้สึกกระสัน เฉินนิ่วหน้าเมื่อแก่นกายของอี้ชิงกำลังดันเข้ามาด้านในอย่างช้าๆและพรวดพลาดเข้ามาจนมิดด้าม

“อ๊า!” เสียงหวานครางลั่นเมื่อถูกกระแทกกระทั้นเข้ากับจุดสยิว ยิ่งได้ฟังเสียงหวานอี้ชิงก็ยิ่งกระทำเช่นนั้นอีกครั้งเฉินที่พยายามปิดปากมิให้เสียที่น่ารังเกียจนั้นเล็ดลอดออกมาแต่ก็ถูกอี้ชิงดึงแขนมาไพล่หลังและกระแทกกระทั้นอย่างไม่ปราณีเสียงครางอื้ออึงจากชายหนุ่มแว่วเสียงไปตามป่าที่เงียบสงบลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่ประสานเร่าร้อนดังไฟสุมในเวลานี้ความเย็นของผืนน้ำก็ไม่อาจบรรเทาความร้อนของทั้งคู่ลงได้

ขาเรียวถูกยกขึ้นจนสายน้ำเข้าไปยังด้านในยิ่งทำให้เฉินนั้นรู้สึกแปลกและปั่นป่วน เสียงสายน้ำที่กระทบเข้าหายามเมื่ออี้ชิงกระแทกกระทั้นยิ่งเพิ่มความรู้สึกใคร่ให้แก่ผู้กระทำ อี้ชิงจับกายของเฉินให้เอี้ยวตัวหันมาหายิ่งทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ดวงตาเรียวปลือมองพลางแยกเขี้ยวใส่จ้องเขม็งไปทางอี้ชิงอย่างคาดโทษแต่มีหรืออี้ชิงจะกลัวกลับโน้มหน้าเข้าหากลีบปากบดเบียดและกระแทกใส่เพื่อแกล้งแหย่คนเบื้องล่างเพื่อให้ปั่นป่วนเล่น เสียงอือในลำคอยิ่งทำให้อี้ชิงนั้นรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งชายหนุ่มที่คิดจะขืนเขา

“อืมข้า ข้าไม่ไหวแล้ว” น้ำเสียงหวานแหบพร่างเอ่ยร้องเมื่อแก่นกายนั้นแข็งขืนจนถึงขีดสุด

“ข้าเองก็เช่นอือ” สิ้นสุดคำพูดอี้ชิงยิ่งกระแทกกระทั้นใส่ร่างชายหนุ่มอย่างไม่ถนุถนอมยิ่งเฉินร้องครางยิ่งกระทำรุนแรงและหนักหน่วงจนกระทั่งชายหนุ่มที่อยู่เบื้องล่างอดทนต่อไปไม่ไหวคราง “อ๊า!” ออกมาและปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาพร้อมๆกับอี้ชิงที่ปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่างของชายหนุ่ม

น้ำเสียงหอบเหนื่อยของทั้งคู่ประสานเสียงแทบจะเป็นจังหวะเดียวกันอี้ชิงโอบกอดร่างที่ตนฝังไว้ให้เข้ามาซบพักกายที่ไหล่แกร่ง เฉินนั้นหมดแรงเมื่อทั้งวันเขาต้องเดินทางมาไกลแสนไกลและต้องมารับศึกที่หนักหน่วงและปั่นป่วนเช่นนี้ร่างกายของเขานั้นแทบไม่มีแรงหลงเหลือไม่ว่าอี้ชิงจะจับเขาทำอะไรชายหนุ่มนั้นไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนเลยสักนิด

“เหนื่อยแล้วหรือหืม” น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยถามพลางขบเม้มไปที่ลำคอของเฉินเบาๆเพื่อเป็นการกระตุ้นให้ชายหนุ่มนั้นตื่นตัว

“ปล่อยพอแล้ว” เฉินพยายามยกมือที่อ่อนแรงผลักอกของอี้ชิงให้ออกห่างและถอดแก่นกายที่เริ่มจะแข็งขืนอีกครั้งใบหน้าขาวเริ่มแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกว่าอี้ชิงนั้นยังคงตื่นตัวและยังคงยึดเอวของตนให้แนบชิดอยู่

“หึ” น้ำเสียงหัวเราะกดต่ำทำให้เฉินนั้นเงยหน้าสบตาเมื่อเห็นแววดตาที่กรุ่มกริ่มและกระหายในการร่วมรักเฉินนั้นรู้สึกหนาวๆร้อนๆเมื่อตนรู้ตัวว่าอี้ชิงคงไม่ยอมถอดกายออกไปจากตนง่ายๆ เมื่อกลีบปากของอี้ชิงโน้มเข้ามาหาและบดเบียดเข้ากับกลีบปากของตนเฉินจึงทุบปักไปที่ไหล่แกร่งของอี้ชิงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อค่ำคืนนี้ตนต้องปล่อยให้ตาแก่หื่นกามคนนี้กระทำกับร่างกายของตนจนกว่าจะหนำใจและอ่อนแรงไปตามๆกัน...