ศึกชิงหัวใจจ้าวมังกร
ตอนที่28
องค์ราชาแห่งเสวียนอู่
จื่อเทาถูกแรงกระชากจนร่างบางหล่นตุบไปบนที่นอนนุ่มยามเมื่อซูโฮกำลังทาบทับขึ้นมายิ่งทำให้จื่อเทารู้สึกกลัวจนตัวสั่น
ดวงตาเรียวสวยไหวระริกด้วยความกลัวและเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาไหลรินออกมาลงไปตามแก้มเนียน
รอยยิ้มเย็นจากชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งทำให้ร่างกายสั่นเทา
“ปะ ปล่อย” น้ำเสียงสั่นเอ่ยพลางยันหน้าอกของอีกคนที่กำลังทาบทับแต่ทว่าน้ำหนักและพละกำลังขององค์ราชานั้นไม่อาจที่จะขัดขืนได้
ดวงตาเรียวหลับตาปี๋น้ำตาของความรังเกียจยังคงไหลออกมาไม่หยุดหย่อนหันใบหน้าหนีริมฝีปากไปอีกทางจนเนื้อนิ้มแตะสัมผัสไปที่แก้มเนียนที่ชื้นไปด้วยน้ำตา
ซูโฮกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางที่ขัดขืนมือเรียวจึงคว้าไปที่ข้อมือและรวบยกขึ้นไม่ให้จื่อเทาขยับตัว
ดวงตาเรียวเบิกโพลงหันมามองซูโฮด้วยแววตาที่แข็งขืนกลีบปากถูกขบด้วยฟันของเด็กหนุ่มจนเกิดเป็นรอยแดงจัด
“เจ้าชื่ออะไร” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพลางกดจูบไปที่เปลือกตาของเด็กหนุ่ม
จื่อเทาพยายามหันหนีแต่ไม่อาจหนีริมฝีปากบางของซูโฮได้ยามเมื่อลิ้นร้อนโลมเลียไปที่น้ำตาเม็ดใสก็ยิ่งกัดปากจนห้อเลือด
“หึ!” เสียงหัวเราะกดต่ำในลำคอเมื่อเห็นท่าทางที่ดื้อดึง
ดวงตาเรียวทอดมองใบหน้าหวานภายใต้แสงเทียนสีนวลยิ่งเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินก็ยิ่งรุกล้ำเด็กหนุ่มยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ใช่ว่าเด็กหนุ่มก็ชอบเรื่องบนเตียงหรืออย่างไรหากเป็นคนของท่านชายก็ย่อมรู้เรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดีแต่ทว่าท่าทางที่รังเกียจมันรู้สึกขัดหูขัดตาและขัดใจขององค์ราชาผู้นี้ยิ่งนัก
“อย่านะ!” น้ำเสียงหวานแหวลั่นด้วยความตกใจเมื่อมือเรียวของซูโฮค่อยลูบไปตามเนื้อผ้านิ่มเชือกผ้าถูกกระตุกเพียงครั้งเดียวก็เผยให้เห็นอกเนียนที่ชวนมอง
“ดูท่าเจ้าคงจะเป็นอย่าที่ข้าคิด” ยิ่งเห็นกลีบกุหลาบตามเนื้อตัวก็ยิ่งกระตุกยิ้มที่มุมปากดูท่าเด็กหนุ่มคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับท่านชายแห่งหวงหลงจริงๆสินะ
เมื่อเห็นเช่นนี้แล้วมันช่างรู้สึกหงุดหงิดใจเมื่อคิดว่าน้องสาวของตนกำลังจะร่วมหอไปกับท่านชายแห่งหวงหลงที่แอบมีความสัมพันธ์กับเด็กหนุ่มผู้นี้อยู่แล้ว
เด็กหนุ่มผู้นี้ก็เปรียบเสมือนศัตรูหัวใจของน้องสาวอีกคน
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วย่อมต้องกำจัดไป
“อือ ปล่อยข้า
ฮึก! พี่อี้ฟา....” จื่อเทาดิ้นพล่านไปมาพยายามขัดขืนยามเมื่อมือเรียวลูบไปตามเนื้อนิ่มของตน
น้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มเนียนไม่หยุดหย่อนร่ำร้องเรียกหาอี้ฟานซ้ำแล้วซ้ำเล่าเจียนขาดใจ
“ให้ปล่อยหรือ
คงไม่ได้หรอกเพราะถึงอย่างไรเจ้าก็กำลังจะถูกทิ้งอยู่ดี พี่อี้ฟานของเจ้ากำลังจะเข้าอภิเษกสมรสกับน้องของข้าเช่นนี้แล้วเจ้ายังคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้ากลับไปหาท่านชายของเจ้าอีกหรือ” ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกเจ็บร้าวราวกับถูกเข็มพันเล่มเสียดแทงข้างในหัวใจ
ดวงตาเรียวหลับตาลงและยิ่งถอนสะอื้นร่ำไห้หนักกลีบปากบางขบเม้มแน่นจนเลือดไหลซึม
ซูโฮเหยียดยิ้มออกมาโน้มใบหน้ากดจูบไปที่ริมฝีปากบางได้รูปลิ้นหนาโลมเลียไปที่เลือดสีแดงสดและกดจูบช่วงชิงกลีบปากบางของจื่อเทาอย่างรุนแรง
“ฮึก!” จื่อเทาหลับตาแน่นและถอนสะอื้น
ยามเมื่อลิ้นร้อนคว้านเข้ามาในโพรงปากก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจพยายามขัดขืนแต่ซูโฮกลับรู้ทันมือเรียวล้วงเข้าไปในเนื้อผ้ากอบกุมแก่นกายของเด็กหนุ่มทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือกเรียวขาพยายามดิ้นหนีแต่กลับถูกขาแกร่งของซูโฮกดทับ
“อือๆ” ใบหน้าหวานนิ่วหน้าเมื่อแก่นกายถูกเคล้นคลึงไปทียอดปลายเพียงแค่นิ้วโป้งกดคลึงร่างกายกลับตอบสนองและทรยศต่อหัวใจไปเสียแล้ว
“ยะ อย่า อา ฮือ” จื่อเทาครางอือและกัดฟันไม่ให้น้ำเสียงที่น่าอายออกมา
ยิ่งซูโฮเห็นใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน
เสียงหวานครางกระเส่าก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจอยากได้ยินเสียงหวานที่ครางร้องมากขึ้นกว่าเดิม
“อา ไม่เอา ออก
อกไปนะ” จื่อเทาแอ่นกายหลบออกไปจากกลีบปากนิ่มของชายหนุ่มลิ้นร้อนโลมเลียไปตามยอดอกนิ่มโดยที่ฝ่ามือยังเคล้นคลึงอยู่ที่ปลายยอดของแก่นกาย
ร่างบางบิดเร้าเจียนขาดใจยิ่งฟันคมขบเม้มไปที่ยอดอกก็ยิ่งรู้สึกปวดหนึบที่ท่อนล่างร่างกายเหมือนจะแตกระเอียดก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวข้นออกมาเต็มฝ่ามือของซูโฮ
เสียงหอบหายใจถี่และดวงตาที่หยาดเยิ้มทอดมองซูโฮที่โลมเลียน้ำรักเต็มฝ่ามือด้วยความรู้สึกเกลียด
ในเวลานี้จื่อเทาอยากจะตบใบหน้าของชายหนุ่มนี่สักครั้ง
“เจ้าจะเลิกขืนข้าได้หรือยังหืม
เด็กน้อย” นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามพวงแก้มนิ่มของจื่อเทาแววตาที่ดื้อรั้นนี่ช่างน่าดึงดูดยิ่งนัก
จื่อเทาขบเม้มริมฝีปากน้อยๆและพยักหน้าเบาๆอย่างจำนน
ซูโฮจึงค่อยๆผละแขนของจื่อเทาออกให้เป็นอิสระ
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเรียวตบไปที่หน้าของซูโฮอีกครั้งด้วยแววตาที่ท้าทาย
ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับมากระตุกยิ้มเหี้ยมก่อนจะดึงเสื้อผ้าของจื่อเทาจนฉีกขาด
“ไม่! ปล่อยอย่านะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยร้องด้วยความหวาดกลัวมือเรียวกอดร่างกายที่กำลังถูกดึงเสื้อผ้าออกไปจนหมดสิ้นแววตาที่แข็งตึงและเย็นยะเยียบช่างน่ากลัวจนไม่อาจทนสบตามอง
“หากเจ้าเลิกดื้อข้าจะอ่อนโยนต่อเจ้า
แต่ถ้าหากเจ้ายังขืนดื้อดึงต่อไปต่อให้เจ้าร่ำร้องหาอี้ฟานมากแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับไปพบได้อีกแล้ว” น้ำเสียงข่มขู่เอ่ยพลางกดจูบไปที่เปลือกตาของจื่อเทาที่หลับตาแน่นน้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียนไม่หยุดหย่อนความกลัวทำให้ร่างกายสั่นเทายิ่งกลีบปากประทับจูบไปตามผิวนิ่มยิ่งทำให้จื่อเทาเกร็งตัวไปทั้งร่าง
ช่วยข้าด้วยข้ากลัว...
จื่อเทาร่ำร้องหามังกรดำที่หายไป
หรือใครสักคนที่เข้ามาช่วยเขา
รู้สึกโกรธตัวเองในใจหากเขาไม่คิดที่จะหนีออกมาจากตำหนักจื่อเทาคงไม่ถูกคนป่าเถื่อนกระทำเช่นนี้
“อา อย่าข้าเจ็บ” จื่อเทาลืมตามองไปที่กลีบปากของซูโฮซึ่งกำลังกดเม้มและดูดคลึงไปที่รอยถลอกที่ตนได้แผลเมื่อครั้งที่หนีออกมา
ดวงตาเรียวเล็กตะวัดดวงตามองจื่อเทาพลางเหยียดยิ้มและผละออกเคลื่อนใบหน้าเข้าประกบจูบเข้ากับกลีบปากหวานที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน
ยามที่ได้ลิ้มรสความหวานก็ยิ่งรู้สึกละโมบในตัณหาเกี่ยวกระหวัดรุกล้ำช่วงชิงลิ้นร้อนของอีกคนให้ยอมรับสัมผัสที่ตนมอบให้
ร่างกายถูกจับพลิกให้ลุกขึ้นนั่งอกแกร่งแนบชิดแผ่นหลังที่เนียนละเอียดราวกับปุยเมฆฝ่ามือร้อนระอุเค้นคลึงไปที่แก่นกายของจื่อเทาอีกครั้งเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ที่เริ่มจะอ่อนยวบให้กลับมาแข็งขืน
“อือๆ ฮึก” เสียงครางอื้ออึงพลางถอนสะอื้นพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเสียวซ่านที่กำลังก่อตัว
ฝ่ามืเรียวยกขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงที่น่าอับอายนั้นเล็ดลอดออกมา
แต่มีหรือซูโฮจะยอม
ฝ่ามือเรียวจับใบหน้าหวานให้เอี้ยวหันมารับจูบของชายหนุ่มทำให้จื่อเทาต้องหลับตาแน่นไม่อยากสบตาของซูโฮที่กำลังมองเขาด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์
“อา” น้ำเสียงครางกระเส่ายิ่งปลุกเร้าอารมณ์ให้คนข้างหลังนั้นแข็งขืนแก่นกายที่ชูชันค่อยๆบดเบียดไปตามเอวคอดอย่างช้าๆจื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่อรับรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นพยายามถดถอยออกไปให้ห่างแต่กลับถูกอ้อมกอดแกร่งกอดรัดเอาไว้
“จะหนีไปไหนล่ะ
หืม” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยกระซิบพลางขบเม้มไปที่ติ่งหูยิ่งสร้างความกระสันในอกให้ชูชัน
เกลียด... เกลียดตัวข้าที่อ่อนแอ...
“ปล่อย ยะ อย่า
ฮึก” จื่อเทาพยายามถดถอยเมื่อแก่นกายที่แข็งขืนกำลังรุกล้ำเข้ามาทางด้านหลังหมายจะเบียดเสียดเข้ามาในโพลงที่คับแคบ
จื่อเทากัดฟันทนยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าน้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มเนียนจนเปรอะเปือนเต็มใบหน้าหวาน
“องค์ราชาพระเจ้าค่ะ!” ซูโฮชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงองครักษ์คนสนิทที่ตะโกนเรียกจากทางด้านหน้าเรือนพักทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดการกระทำที่ทำอยู่
“มีอะไร” น้ำเสียงกดต่ำไม่สบอารมณ์เอ่ยถามกลับไปแต่ยังคงกดจูบไปที่ลำคอระหงส์ของจื่อเทา
“ท่านหญิงมีรับสั่งให้เข้าพบพระเจ้าค่ะ” ซูโฮหลับตาถอนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะผละกายให้จื่อเทาฟุบลงไปบนที่นอนนุ่ม
“บอกนางว่าข้าไม่ว่าง” น้ำเสียงเย็นเอ่ยตอบกลับไปอีกครั้ง
“ท่านหญิงรับสั่งหากพระองค์ไม่เสด็จไปท่านหญิงจะเสด็จมาที่นี่เองจะให้ข้ากราบทูลไปเช่นไรพระเจ้าค่ะ” ซูโฮหลับตาถอนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายและทอดยาวอีกครั้ง
หันไปมองจื่อเทาที่นอนฟุบหมอนถอนสะอื้นออกมาเบาๆ
“เดี๋ยวข้าออกไป”
มือเรียวลูบไปตามแผ่นหลังพลางยกยิ้มที่มุมปากและช้อนร่างบางให้หงายมาสบตากับเขา
ทอดมองใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาและถอนสะอื้นแลดูน่าสงสารเสียจริง
“จะทำอะไรน่ะ” จื่อเทาเบิกตาโพลงเมื่ออยู่ๆซูโฮก็จับไปที่แก่นกายของตนอีกครั้งใบหน้าหล่อรูปงามไม่ตอบกลับกระตุกยิ้มและก้มลงครอบงำดูดเม้มแก่นกายของเด็กหนุ่ม
ใบหน้าหวานนิ้วหน้าเมื่อโพลงปากอุ่นๆครอบงำและดูดกลืนจนรู้สึกปวดหนึบ
มือเรียวจิกไปบนที่นอนนุ่มเพื่อยับยั้งอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วน
ยิ่งโพลงปากครูดเข้าออกไปมาก็ยิ่งทำให้ร่างกายกระสันจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
หยาดน้ำหวานถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งจนหมดสิ้นร่างกายที่อ่อนยวบหอบหนักจนหมดแรง
ไรผมสลวยชื้นไปด้วยเหงื่อที่แตกพลั่กดวงตาหวานหยาดเยิ้มและขมวดคิ้วยุ่ง
ซูโฮผละออกมาจากการดูดเม้มน้ำหวานและเลียกลีบปากของตนไปมาพลางยกยิ้ม
โน้มใบหน้ากดจูบดูดเม้มริมฝีปากหวานของจื่อเทาอีกครั้ง ยามเมื่อลิ้นหนาลุกล้ำเข้ามาในโพลงปากรสชาติหอมหวานของน้ำรักนั้นอบอวลจนรู้สึกได้
จื่อเทาปล่อยให้ชายหนุ่มกระทำจนพอใจโดยที่ร่างกายไม่ขัดขืน...
“เป็นเด็กดีอยู่ที่นี่ล่ะ” ฝ่ามือเรียวลูบไปตามใบหน้าหวานของชายหนุ่มอีกครั้งจึงผละออกลุกขึ้นกระชับเสื้อผ้าให้เข้ารูปและเดินออกไปจากเรือนพักปล่อยให้ร่างบางนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนที่นอนนุ่ม
กำชับสั่งให้ทหารเสวียนอู่เฝ้าเวรยามไว้ให้ดีห้ามให้ใครรุกล้ำเข้ามาที่นี่ก่อนจะเดินออกไปจากที่นี่เพื่อไปหาน้องสาวของตน...
“ฮึก!” ใบหน้าหวานที่เลื่อนลอยค่อยๆนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดดวงตาสวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้งและตะแคงข้างกอดร่างกายที่เปล่าเปลือยเอาไว้แน่น
“ฮือ
พี่อี้ฟาน...”
