ดวงตาขององค์ชายหลับพริ้มไม่คิดขัดขืน รับเรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดอยู่ภายในโพรงปาก อ้อมกอดแกร่งดึงเขาลงมาโอบกอดจนกายแนบชิด เสียงดูดลิ้นดังจวบจาบส่งไอกรุ่นของตันหาจนร่างกายร้อนรุ่ม
มือแกร่งปัดป่ายไปตามแผ่นหลังยิ่งเพิ่มความร้อนระอุให้กับผิวเนื้อ จากความหนาวเหน็บกลายเป็นไออุ่นที่แผ่ออกมาจากกาย สองชายแนบชิดแทบจะเป็นคนๆเดียว
เมื่อเจียเหิงผละริมฝีปากออกมา สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นและสั่นเครือของหลงเถา ก็ยิ่งเพิ่มแรงปรารถนาในกายให้เดือดพล่าน ดวงตาเชื่อมสวยหยาดเยิ้มทอดมองลงมา ชวนให้ใจถวิลหาและร่างกายถลำลึกโน้มใบหน้าประทับจุมพิตอีกครั้งหนึ่ง
ลมหายใจอุ่นแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ความซาบซ่านในกายชวนให้อกสั่นวาบหวิว เนื้อกายกระสันจนตัวเกร็งยามเมื่อจมูกโด่งสำรวจไปตามซอกคอระหง สาบเสื้อหลุดล่นจนเห็นแผงอกเรียบเนียนละเอียด ดวงตาฉ่ำน้ำทอดมอง...
นี่... นี่ข้าเป็นอะไรไป ข้ายอมให้เจียเหิงกอดอย่างนั้นหรือ ใจของข้ามันเต้นแรงจนร่างกายสั่นเทาไม่คิดแม้แต่จะผลักใสออกไป ใจข้าก็ต้องการเขามากเหลือเกิน...
ริมฝีปากอวบประทับลงไปตามผิวกายอย่างช้าๆราวกับสำรวจ เสียงครางแผ่วเบายิ่งชวนให้กายกระสัน ร่างกายแข็งขืนขึ้นมาฉับพลัน อยากครอบครองร่างกายนี้เอาไว้แต่เพียงผู้เดียว
"หลงเถา..." คำกระซิบแผ่วเบาเย้าย้วนนัก หลงเถาครางต่ำรับรู้การเรียกหา ดวงตาสวยปรือขึ้นล่องลอย ราวกับหลุดอยู่ในภวังค์เสน่หาของเจียเหิง ความนึกคิดแทบดับสิ้น รู้แค่เพียงว่าตัวเขาเองก็ต้องการเช่นกัน วงแขนเรียวโอบรัด โอบรอบลำคอแกร่งพลางแอ่นกายรับจูบสัมผัสที่เขามอบให้
ลมหายใจหนักหน่วงเป่ารดไปตามผิวกายที่ร้อนรุ่ม ไอเย็นตีรวนจนรูขุมขนตั้งชันไปทั้งร่าง ยามเมื่อร่างกายเปล่าเปลือยด้วยน้ำมือของเจียเหิง ร่างกายก็ยิ่งร้อนระอุดั่งไฟรน มันสับสนจนเกร็งแลดูไร้เดียงสา
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มประดับบนใบหน้าคมดุ เจียเหิงประทับจุมพิตลงบนเปลือกตาขององค์ชายที่หลับแน่น พยายามปลอบขวัญด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"ข้ารักท่าน... องค์ชายน้อยของข้า อย่ากลัวไปเลย" คำแผ่วเบาชวนให้จิตใจล่องลอยและเคลิบเคลิ้ม ชั่วขณะนั้นร่างกายผ่อนคลายลงมาก ท่อนกายเบื้องล่างร้อนผ่าวถูกกระตุ้นโดยมือแกร่งจนต้องหดเกร็งอีกครั้ง เสียงครางหวานที่เกือบจะเล็ดรอดออกมาทุกครา ทำให้องค์ชายต้องยกมือขึ้นปิดปากด้วยความยำเกรง กลัวเหลือเกินที่สองตายายจะได้ยิน
"ไม่ต้องปิด ข้าอยากได้ยินเสียงท่าน" คำออดอ้อนพร้อมลมหายใจอุ่นนั้น ชวนให้หลงเถารู้สึกโกรธไม่น้อย
"เจ้าบะ อ่ะ อือ..." เอ่ยไม่ทันจบประโยคก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดปาก เมื่อมือแกร่งรูดรั้งแก่นกายที่แข็งขืน องค์ชายยกมือขึ้นปิดปากแน่น หอบหายใจหนักหน่วงหลั่งน้ำตาปริ่ม เหมือนร่างกายมันอึดอัดจวนเจียน แทบจะระเบิดแหลกละเอียดคามือแกร่งที่พยายามปรนเปรอเขา
ริมฝีปากอวบอิ่มประทับจุมพิตปลอบขวัญซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือหนาปัดป่ายไปตามร่างกายขององค์ชาย เลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้กดจูบดูดเม้มริมฝีปากกระจับที่ฉ่ำน้ำ เสียงครางหวานชวนให้หัวใจเต็มไปด้วยความเสน่หารัญจวน แก่นกายแข็งขืนเตรียมพร้อม โอบกอดลูบคลึงพลางสวนทางเข้ามา...
"อือ้... เจีย เจียเหิง..." เสียงครางหวานทุ้มต่ำแหบพล่า นิ้วเรียวจิกรั่งไหล่แกร่งเพื่อระบายความเจ็บปวดและความต้องการนี้ กัดฟันขบเม้มเมื่อท่อนลำที่แข็งขืนพยายามรุกล้ำเข้ามาในช่องทางที่คับแคบ เสียงครางหวานแว่วเสียงอ่อน ยิ่งทำให้กายแกร่งต้องการเพิ่มเท่าทวี
"หลงเถา..." คำเรียกหาผะแผ่วจูบประโลมปลอบขวัญ กระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่น ร่างกายนิ่งค้าง ก่อนที่จะขยับแผ่วเบา เมื่อเจอความอุ่นท่ามกลางความหนาวก็บรรเลงเพลงรักแทบไม่ปราณี
เสียงกระเส่าครางเครือเป็นระยะ จากความเจ็บปวดในคราแรกกลับกายเป็นความกระสันปั่นป่วน ร่างกายบิดเร้าภายใต้กายแกร่ง รับเรี่ยวแรงที่กระแทกกระทั้นเข้ามาภายใน ดวงตาสวยฉ่ำน้ำตาปรือขึ้นสบใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของชายผู้นี้ รอยยิ้มบางๆยกยิ้ม โอบกอดกายแกร่งด้วยความรักที่ปรารถนา
เจียเหิงระบายยิ้มออกมาบางๆ จูบประโลมปลอบซับน้ำตาที่หลั่งริน
"ข้ารักท่าน องค์ชายน้อยของข้า..." คำรักเอ่ยออกมาไม่รู้จบยิ่งเพิ่มความวาบหวิวในกาย หลงเถาเพียงแค่ครางออกมาเสียงต่ำเพื่อรับรู้และตอบสนอง เพียงแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเจียเหิงมากแล้ว แม้คำๆนั้นจะไม่เอ่ยออกมา คนปากแข็งอย่างองค์ชายหลงเถา มีรึเจียเหิงจะไม่รู้ ยิ่งร่างบางโอบกอดกระชับตอบสนองมากเท่าใด คำว่ารักนั้นก็คงบอกเขาไม่รู้จบ
"ข้ารักท่าน..."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น